λογοτεχνεσ

ΖΑΡΚΑΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΟΝΟΜΑ:

ΓΙΑΝΝΗΣ

ΕΠΙΘΕΤΟ:

ΖΑΡΚΑΔΗΣ

ΙΔΙΟΤΗΤΑ:

ΤΟΠΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ:

ΠΕΡΔΙΚΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

Ο Γιάννης Ζαρκάδης έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές:

  • ΑΧΕΡΟΥΣΙΑ ΜΝΗΜΗ, εκδόσεις Πλανόδιον, 1991.
  • ΒΑΘΙΑ ΤΟΥ ΖΩΟΥ , εκδόσεις Συνέχεια, 1996.
  • ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ, εκδόσεις Πλανόδιον, 2002. Το βιβλίο συμπεριελήφθη στη τελική λίστα (15) για το βραβείο ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» 2002.
  • Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ, εκδόσεις Τυπωθήτω, λάλον ύδωρ, 2009. Το βιβλίο συμπεριελήφθη στη τελική λίστα (10) για το κρατικό βραβείο  ποίησης 2009.
  • ΜΕΛΙΣΣΟΧΟΡΤΟ, εκδόσεις Μελάνι, 2017. Το βιβλίο συμπεριελήφθη στη τελική λίστα (7) για το κρατικό βραβείο ποίησης 2017.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ

ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΑ

‘Αώος,

Άραχθος, ‘Αχέροντας,

 Καλαμάς και Λούρος.

 Διανυκτερεύοντα φαρμακεία τής πατρίδας.

«Αχερουσία μνήμη», Πλανόδιον 1991

Κλινικά, είπαν πως είναι ηπειρώτης.

«Αχερουσία μνήμη», Πλανόδιον 1991

ΤΟ ΑΙΜΑ

Το ϕυλακίζουνε,

ϕορτία τοῦ δίνουνε νὰ κουβαλάει.

Ὄχι τοῦ λένε στάσεις

καθιστικὲς διαμαρτυρίες

καὶ συνδικάτα κόκκινα.

Μόνο τὰ πακέτα τοῦ ὀξυγόνου νὰ πηγαίνεις

καὶ στὴ καρδιὰ

τὴν εἶδες, ϕεύγεις!

Νὰ λείπουνε οἱ συναισθηματισμοί.

Τοῦ τάζουνε τοῦ δίνουνε

ἀγγεῖα λεωϕόρους

κελιὰ κερῆθρες μέλι.

Κι αὐτό, σὰν ἡγεμόνας ἔκπτωτος

τὴν αἵμη ντύνεται πορϕύρα

κι ἀποχωρεῖ.

Ὁ ἔρωτας κι ἡ μαχαιριὰ θὰ τὸ μαγέψουν.

Θὰ βρεῖ μιὰ νέα χαραγὴ

θὰ πεταχτεῖ σὰν πίδακας

κι ἄντε μετὰ νὰ τὸ μαζέψεις.

«Ο λύκος και άλλα αντισώματα» Τυπωθήτω, λάλον ύδωρ 2009

Ο ΗΛΙΟΣ

Ἔρχεται ὁ ἥλιος, ξημερώνει.

Ὅλο ξημερώνει τὸν κόσμο.

Φεύγει, μαζεύει τὶς ἀκτίνες του

νυχτώνει τὴ μέρα

μᾶς στέλνει στὰ σπίτια μας κάποια στιγμὴ

μᾶς ἀνεβάζει στὰ κρεβάτια

νὰ πιάσουμε τὸν πόλεμο

νὰ πιάσουμε τὸν ἔρωτα

νὰ πιάσουμε τὸν ὕπνο του ὁ καθένας.

Ν’ ἀνέβουμε τὶς σκαλωσιὲς τοῦ ὀνείρου

νὰ πάρουμε τὰ ϕάρμακα τῆς λησμονιᾶς

νὰ θυμηθοῦμε.

Ὅλα γιὰ μᾶς.

Ἐκεῖνον, δὲν τὸν σκέϕτηκε κανεὶς

μιὰ νύχτα νὰ τοῦ δώσει

ἔστω, μιὰ μίνι διανυκτέρευση.

Γιὰ τόσα ξημερώματα

τόσα νυχτιάτικα ϕεγγάρια.

Γιὰ τόσα τόξα οὐράνια.

«Ο λύκος και άλλα αντισώματα» Τυπωθήτω, λάλον ύδωρ 2009

ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΑ

Ξημερώνει, πάντα ξημερώνει.

Σβήνουνε τ’ ἄστρα

σβήνουν οἱ πόλεις.

Μία μία, σβήνουν τὸ λυχνάρι τους

πιάνουν τὶς θέσεις στὰ διαζώματα

βυθίζονται στὸν ὕπνο.

Ἐφύρα, Πανδοσία καὶ Κασσώπη

Ἀμβρακία, Πασσαρώνα καὶ Γιτάνη

Ἐλίνα, Ἑλλάτρια καὶ Ἐλέα.

Ὀστά, σὲ πέτρες τρυφερὲς

ἀνάσες καὶ λιγοθυμιὲς

στοὺς κόρφους τῆς πατρίδας.

«Μελισσόχορτο», Μελάνι 2017

ΤΟ ΠΟΠΟΒΟ

Ἤρθανε κάποτε συνεργεῖα τοῦ στρατοῦ

ἄνοιξαν δρόμους στὰ σπλάχνα του

χύθηκαν οἱ ἄνθρωποι μέσα

χάθηκαν.

Ὕστερα, πέρασε ὁ καιρὸς

πῆρε τὶς πλάκες ἀπ’ τὶς στέγες του

τοῦ πῆρε τὶς ἁρματωσιὲς

κατέβασε τὰ ἔλατα στὰ σπίτια.

Ἔμεινε τὸ χωριό, σὰν ταρσανὰς

ποὺ σκάλωσε πάνω στὴ πλαγιὰ

μετὰ τὸν κατακλυσμὸ

ὅταν τὰ ὕδατα ὑποχώρησαν.

Καθόμουνα στὴν ἄκρη του

κοίταζα τὴ βροχὴ

τὰ δέντρα ποὺ ἔσταζαν.

Εἶδα τὸν οὐρανὸ

νὰ ποτίζει τὶς αὐλὲς

νὰ ποτίζει τὰ λουλούδια στὰ μνήματα.

Λείπανε λέει οἱ νοικοκυραῖοι

καὶ τὸν ἀφήκανε στὸ πόδι τους.

«Μελισσόχορτο», Μελάνι 2017

Ο Γιάννης Ζαρκάδης γεννήθηκε στην Πέρδικα Θεσπρωτίας (1957). Τελείωσε το Δημoτικό Σχολείο στο Πόποβο (Αγία Κυριακή) και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Παραμυθιάς (1975). Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, και είναι διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής (1990). Είναι Καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Πάτρας και διδάσκει  Μοριακή  Βιολογία (1980-). Ζει μόνιμα στην Πάτρα από το 1975.

Ποιήματά του, εισηγήσεις και κριτικές για το έργο του, έχουν παρουσιαστεί σε εκδηλώσεις και συμπόσια Ποίησης, και έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματά του περιλαμβάνονται σε ελληνικές και ξενόγλωσσες ανθολογίες, και έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Το ποίημα «ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ», από την συλλογή «ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ», μελοποιήθηκε από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, και περιλαμβάνονται στη δισκογραφία του, «ΑΓΡΥΠΝΙΑ» και «ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ».

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΕΡΓΑ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΡΓΟΥ

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΡΚΑΔΗ

…«Η ποιητική της υπαίθρου, δεσπόζουσα εμμονή σε όλο το έργο του Γιάννη Ζαρκάδη, θρυμματίζεται, διαχέεται, μεταμορφώνεται, σε μετεμφυλιωτικό βίωμα, επίμονο άγχος της απώλειας και του θνήσκειν, ήττα και διάψευση του τρωτού παρατηρητή και αυτοπαρητηρητή στον ποιητικό χωροχρόνο.

Καθρεφτιζόμενος δυναμικά στο δημοτικό τραγούδι, τόσο στην ελλειπτική όσο και στην αφηγηματική του μορφή, αλλά και στο αλλόκοτο, στο παραφυσικό αίσθημα της παραδοσιακής μνήμης, έχει κατακτήσει στα τέσσερα προσώρας ποιητικά του βιβλία μια ψηλαφήσιμη ιδιοπροσωπία…»

Μισέλ Φάις (Εφημερίδα των Συντακτών, 2018)

…«Πηγή έμπνευσης του ποιητή δεν είναι μόνο η προφορική (δημοτική) παράδοση, τεκμήριο της οποίας αποτελεί ο δεκαπεντασύλλαβος, αλλά και η πρόσφατη γραπτή ποιητική παραγωγή, τίτλοι της οποίας συνιστούν το ποίημα. Οι ποιητές των συλλογών που αναφέρονται, μεταξύ των οποίων ο Δάλλας, ο Σαχτούρης, ο Γκανάς, ο Μπράβος, ο Παυλόπουλος, ο Καρούζος, είναι όλοι τους τμήμα και συνεχιστές της παράδοσης και με το ποίημα αυτό ο Ζαρκάδης, στις δύο τελευταίες σελίδες της ενότητας, παραπέμπει στις παραδόσεις από τις οποίες διδάχτηκε, την προφορική (‘Πες μου πού’) και τη γραπτή (‘Βιβλιογραφία Ι’)…»

Βασίλης Λέτσιος: «Μετά και πέρα από τον ελεύθερο στίχο»

«Το κριτικό αυτό κείμενο εκκινεί από το εναρκτήριο ποίημα της ποιητικής παραγωγής του Ζαρκάδη, το οποίο επαναλαμβάνεται τροποποιημένο και στις μεταγενέστερες συλλογές του και στο οποίο συνοψίζεται η βασική ορίζουσα της ποιητικής του: ο γενέθλιος τόπος ως γλώσσα και μνήμη, που χάνεται στα βάθη της φυλογονίας και σημαδεύει ανεξίτηλα την πρόσληψη του κόσμου και τη μέσω της γραφής μνημείωσή του. Στο κείμενό μου εξετάζω την ώσμωση μεταξύ ποίησης και ιατρικής επιστήμης καθώς η φυσιολογία της ζωής είναι βασική ορίζουσα της ποίησης του Ζαρκάδη, η οποία, παράλληλα, ακονίζει την εξωστρέφειά της και στον κοινωνικό/πολιτικό χώρο…»

Κατερίνα Κωστίου:   «Η μυθοποίηση της επιστημονικής εμπειρίας», Τα Ποιητικά, 2013  

«Το Μελισσόχορτο της ποίησης του Γιάννη Ζαρκάδη, κουβαλώντας τις μυρωδιές της ελληνικής γης και τις πλούσιες ιδιότητες του ταπεινού βότανου που καταπραΰνει τον πόνο και την θλίψη, αξιοποιώντας τη γλώσσα των αισθήσεων των σωματικών ποιητών, έρχεται να απαλύνει το άλγος της σύγχρονης ανθρώπινης περιπέτειας ως εξορίας από τον γενέθλιο τόπο, αλλά και ως επώδυνης προσαρμογής στις νέες συνθήκες. Παραπέμπει στις καταγωγικές αφετηρίες του ποιητικού λόγου του κλινικά ηπειρώτη1 ποιητή, στη βιωματική σχέση του με τη δημοτική παράδοση, υπενθυμίζοντας την παρηγορητική, με τους καβαφικούς όρους, λειτουργία της Τέχνης της Ποιήσεως…»

Μαρία Ψάχου: Εφημερίδα «Η Αυγή», 2018