«Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη»

Αυτός ο στίχος του Σολωμού αντήχησε στην ψυχή μου, όταν

διάβασα τα ποιήματα του Γιάννη Χρήστου. Πραγματικά, έτσι θα

μπορούσα να αποδώσω με μια φράση το απόσταγμα, ή καλύτερα,

την αίσθηση της ανάγνωσης του μεγαλύτερου τουλάχιστον μέ-

ρους της πρώτης ποιητικής συλλογής του. Ο έρωτας και η φύση,

τις περισσότερες φορές δεμένοι μαζί σε μια άρρηκτη ενότητα και

άλλες μόνοι τους να κυριαρχούν στο ποίημα, φαίνεται να σημα-

δεύουν την οπτική του ποιητή.

Η ποίηση του αμφιταλαντεύεται ή ισορροπεί ανάμεσα στο

απολλώνιο φώς, τον διονυσιακό ερωτισμό και την αρχέγονη λα-

τρεία της φύσης με τις δυνάμεις της λογικής να προσπαθούν να

υποτάξουν τις παραστάσεις των αισθητηρίων οργάνων και των

βιωματικών αισθημάτων που τον πλημμυρίζουν σε λόγο ποιητικό,

τον μόνο που έχει τη δυνατότητα να μετουσιώσει όλα αυτά που

καλά κρυμμένα στην ψυχή προσπαθούν να ξετυλιχθούν σε κάτι

χειροπιαστό. Με άλλα λόγια, το ποιητικό υποκείμενο, που φωνά-

ζει την ύπαρξή, τις εικόνες, τα ακούσματα, τα αγγίγματα, τα ερω-

τήματα, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα συναισθήμα-

τά του, επιχειρεί να εκφραστεί, να επικοινωνήσει με τον εαυτό του

και τους άλλους, να αποκαλύψει το εντός του με τον πιο πρόσφο-

ρο τρόπο, αυτό των στίχων, ελπίζοντας να πλησιάσει με νοήματα

το βάθος που βιώνει. Στην προσπάθεια αυτή καταφεύγει συχνά

και σε φιλοσοφικές αναζητήσεις, λοξεύει σε κοινωνιολογικές ερ-

μηνείες ή στρέφει το βλέμμα στο παρελθόν, χωρίς όμως να απο-

κρύπτει την ανάγκη του για έκφραση. Η ποικιλία, φαινομενική

τουλάχιστον, των θεμάτων που πραγματεύεται, αποδεικνύει μία

προσωπικότητα που ψάχνει απεγνωσμένα μια απάντηση σε αυτό

που τον κατακλύζει.

Όχι μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στη μορφή φαίνεται

αυτή η τάση της διαφορετικής προσέγγισης. Ο ίδιος ο Χρήστου

επιλέγει να κατηγοριοποιήσει μορφολογικά την ποίηση του σε

«καθαρή» και σε «στιχουργική» με κριτήριο το μέτρο ή και την

ομοιοκαταληξία. Πραγματικά, υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να

επικοινωνήσεις από το τραγούδι;

Μπαίνοντας στον πειρασμό να αναλύσω περαιτέρω την ποί-

ησή του, θα διαπίστωνα ότι καταβάλλει τιτάνιο αγώνα να τιθα-

σεύσει την εσωτερική ορμή του και να την περιορίσει σε σχήματα

κατανοητά, άλλες φορές με συμβολισμούς, άλλες με καθημερι-

νές λέξεις, άλλες φορές με αφήγηση μιας μικρής ιστορίας και άλ-

λες με εικόνες και χρώματα ή με το παντοδύναμο πρώτο πρόσω-

πο που κραυγάζει τη βιωματικότητα.

Φτάνει, όμως, ως εδώ. Η ανάλυση της ποίησης συχνά επιβάλ-

λει την οπτική του ειδικού στον αναγνώστη και δεν τον αφήνει

ελεύθερο να νιώσει τη μαγεία του. Η τέχνη, όταν φεύγει από τον

δημιουργό της, γίνεται ιδιοκτησία του κοινού. Ας ταξιδέψει, λοι-

πόν, ο καθένας όπου τον βγάλουν αυτά τα ποιήματα και ακόμη

και αν δε καταλήξει κάπου «η Ιθάκη δεν τον γέλασε».

Αδάμ Αδαμόπουλος

Φιλόλογος.

Πέτα βοτσαλάκια στη θάλασσα

Κοίτα τους κύκλους που κάνουν

Ταξίδευσε μαζί τους

Ρίξε κι ένα για μένα να χαθώ στους κύκλους του

Στους κύκλους των κυμάτων χάνομαι...

Στους άνεμους της στεριάς παρασύρομαι...

Ίπταμαι στο κενό

Μα πάλι κατεβαίνω και πατώ την μάνα γη...

Του αστεριού που λέγεται γη...

Και είναι το πιο ωραίο...

Το κρατώ μες τα μάτια μου, είναι η ψυχή μου

Πετώ, περπατώ, κάνω κύκλους

Πάνω του βρίσκω κόλαση και παράδεισο...

Ξωτικά και νεράιδες...

Θεούς και δαίμονες...

Και σένα!

Εσένα που θα γίνεις από τώρα θάλασσα...

Θάλασσα στη ζωή

Θάλασσα στ’ όνειρο...

Στους κυματισμούς σου να χάνομαι

Στα κύματα σου να στροβιλίζομαι

Και στην νηνεμία σου

ν’ αποκοιμιέμαι