Α. Το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Αυτές που γίναν ένα με τη γη». Δωδώνη 2008.

• Τρεις νύχτες του Δεκεμβρίου να κάτσουμε εδώ δεν τελειώνουν αυτά…
• Και με πάντρεψαν. Ούτε στήθος, ούτε τα ρούχα μου είχα ακόμη!
• Μόλις τελείωσα το Δημοτικό, άρχισα και το όργωμα. Μου άρεζε. Αν μ’ έβλεπες να κάνω χωράφι! Πέταγα.
• Με τα πόδια και ξυπόλυτες. Τα παπούτσια στο χέρι για να μη χαλάσουν.
• Και αρχίσαμε με τη σειρά από σπίτι σε σπίτι να θάβουμε τους νεκρούς.
• Το δρεπάνι για το θέρο τόχα πάντα δεμένο στη μέση μου για να μην το χάνω.
• Α, παλιόγρια! μου λέν. Έρχονται μπάμ-μπούμ, έχετε λίρες, έχετε λίρες… Καταστραφήκαμαν.
• Με την πεθερά μου ήμασταν φίλες, σαν μάνα με κόρη.
• Είχε την οχιά στη γλώσσα μέχρι να πεθάνει.
• Το πιο ωραίο ήταν ο ξέφλος. Φαγητά, τραγούδια, χοροί. Αξέχαστες βραδιές!
• Τώρα οι νέοι δεν χορεύουν, δεν τραγουδάνε με το στόμα. Άλλοι λες τραγούδια γι’ αυτούς…
• Έβαλε τα χέρια μέσα η μαμή και ανακάτευε.
• Η μάνα φοβόταν μήπως μείνω έγκυος και μας ζητήσουν προίκα παραπάνω.
• Κάθε χρόνο που ερχόταν έπιανε κι από ένα παιδί.
• Πέθανε η γιαγιά. Ένα χρόνο τώρα είμ’ ελεύθερη.
• Γιαγιά, φέρε ένα μαξιλάρι να βάλω στο κεφάλι του μπαμπά γιατί πέθανε.
• Για την αγρότισσα, που απ’ αυτήν τρώνε ψωμί, κανένας δεν ασχολείται.

Β. «Εξομολογήσεις γυναικών»: κριτική παρουσίαση του βιβλίου «Αυτές που γίναν ένα με τη γη». Κωστής Παπαγιώργης. Lifo 4/7/2013.

Μια πιστή καταγραφή από τα βιώματα των γυναικών της Ηπείρου στις αρχές του 20ού αιώνα.

Η λαϊκή λαλιά, αυτή που παραδίδεται στην προφορική έκφραση αγνοώντας τη γραφή, είναι πηγή ανεξάντλητων αφηγήσεων που δεν απομακρύνονται από τον άμεσο βίο, διότι αυτό που διέσωσαν είναι η ίδια η ψυχή τους. Η Σκοπούλη, ανιψιά ενός γιατρού που άφησε όνομα στα χωριά της Ηπείρου, έβαλε, καθώς φαίνεται, σκοπό της ζωής της να διασώσει εξομολογήσεις των κατοίκων που γεννήθηκαν πάνω-κάτω στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο τόμος Αυτές που γίναν ένα με τη γη απαθανατίζει τα λεγόμενα των γυναικών, ενώ ο άλλος τόμος, Στ' απόσκια της Ιστορίας, αφιερώνεται στα έργα και στις ημέρες των ανδρών. Ήδη γράψαμε για το δεύτερο βιβλίο (στην εφημερίδα «Επενδυτής»), οπότε απομένει ο γυναικωνίτης των χωριών που διηγείται, ενίοτε με μεγάλη ελευθερία, τα βάσανα των γυναικών. Και τι βάσανα! Το πρώτο και κύριο για κάθε γυναίκα… http://www.lifo.gr/guide/cultureblogs/bookblog/30130#comment

Γ. «Στ’ απόσκια της ιστορίας»: κριτική παρουσίαση. Ξενοφώντας Α. Μπρουντζάκης. Το Ποντίκι 6/11/2013.

Οι αφηγήσεις όλες παλιωμένες, πολυκαιρισμένες, μεστές, αποστάγματα που παραδίδονται στον αναγνώστη σαν σπάνιες γεύσεις που δεν έχουν υποστεί τη διαβρωτική ακαδημαϊκή επεξεργασία. Άνθρωποι που έζησαν πολέμους, παγκόσμιους και εθνικούς, δικτατορίες κι εθνικές καταστροφές, παράλληλα με τα ιδιωτικά βάσανα – μόχθο, φτώχεια, έρωτα και θάνατο – μας διηγούνται τις απλές αλήθειες, όπως δεν επιτρέπεται να το κάνει η ιστορική αφήγηση: αλήθειες γεμάτες αντιθέσεις, αντινομίες, αντιφάσεις και πισωγυρίσματα. Με την ψυχική τους τεκμηρίωση, οι διηγήσεις αυτές ξαναζωντανεύουν μέσα από τα προσωπικά, τα δημόσια και εθνικά δράματα που έζησε η χώρα στη διάρκεια του περασμένου αιώνα κατά μείζονα λόγο… https://www.topontiki.gr/2013/11/07/st-aposkia-tis-istorias/

Δ. «23 αφηγήσεις γυναικών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες»: συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο. Δρόμος της Αριστεράς 4/11/2017.

23 ζωές… Από σελίδα σε σελίδα, νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό. Πολεμάς και με τα ίδια τα δικά σου τα στερεότυπα. 23 γυναίκες. Αλβανία, Βοσνία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ουζμπεκιστάν, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία, Τσεχία… Ένας διαφορετικός χάρτης της Ευρώπης απλώνεται μπροστά σου. Αυτές που ζήσανε σε δυο κόσμους ο απολύτως εύστοχος τίτλος του βιβλίου. Η Γεωργία Σκοπούλη, δημοσιογράφος που τιμά το επάγγελμα, μένει διακριτικά στο περιθώριο κι αφήνει τις γυναίκες να μιλήσουν. Καιρός να τις ακούσουμε κιόλας! https://edromos.gr/g-skopoulh-aftes-pou-zhsane-se-dyo/