ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ*

Την έβλεπεν από το πίσω μέρος, την πλάτη.

Η γυναίκα γερμένη στο γόνατο άναβεν το καντήλι.

Μπορεί και να επροσεύχετο.

Εκείνος, μορφή υπαρκτή, άυλος τώρα,

χωρίς σχήμα, άπλωνε τες δύο φτερούγες,

τα χέρια, και ανέβαινεν. Αναλήπτετο.

Μείνε, έλεγεν η γυναίκα.

Έκανα τόσα χρόνια να φτάσω,

τόσα χιλιόμετρα, αλλά  το τάμα επληρώθη.

΄Σύχασεν η καρδιά. Ο άντρας εφωτογράφιζεν.

Τί εφωτογράφιζεν? Το σπίτι ανοικτό στο φως,

ακόμη δίχως παράθυρα.

Κανένα έπιπλο, κανείς μέσα.

Ο άντρας συνέχιζεν. Ακινητούσε

τες εικόνες στο χρόνο.

Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί το έργον,

η ανακαίνησις. Οι ελαιοχρωματιστές

είχαν ήδη αποχωρήσει, ως και ο τελευταίος.

Το σπίτι εξωτερικά βαμμένο σκούρο ρόδινο,

εσωτερικά ρόδινο της αυγής.

Έξω η προτομή πάμψηλη

ν΄αγναντεύει το πέλαγος.

Το σπίτι στο απάνω μέρος, μπαλκόνι στ΄αψηλά.

Παλλαϊκή  συνάθροισις. Καλλιμάρμαρο.

<<  Έχουν στα χείλη το θυμό… >>

     -    Οι δύο στο Πάνθεον    -

Ο ένας, με το χαρτί, την πένα, στο χέρι.

           Το φως στο μέτωπο.

Ο άλλος Γιγάντιος με τα μαλλιά στον άνεμο.

           Παλλόμενον  σώμα.

  <<  Όταν σφίγγουν το χέρι… >>

<<  Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται,

η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλα… >>

• Οι δύο στο  Πάνθεον    -

             Ο Λαός παραληρεί.

    Σχίζεται το Αττικόν μάρμαρο.

                        Γιώτα Παρθενίου

*Το ποίημα  που γράφτηκε τον Αύγουστο του 2020, είναι εμπνευσμένο από την επίσκεψη -  απότιση Τιμής  -

σε  έναν ποιητή  και  ένα έργο, αρχές Αυγούστου 2003, στον Τάφο και το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου στη Μονεμβασιά.

Μέσω συνειρμικών διαδικασιών, υψώνονται αξεχώριστα στο Καλλιμάρμαρο οι δύο εμβληματικές  μορφές  << Της Ρωμιοσύνης  >>  Γιάννης Ρίτσος, Μίκης  Θεοδωράκης

ΣΥΝΟΔΕΥΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Α] Απόσπασμα από την παρουσίαση του έργου :

                      ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΜΠΛΕ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ν. ΓΚΟΤΟΒΟΣ, Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Η Γιώτα κι η ποίησή της. Α, η Γιώτα κι η ποίησή της

Φτερακίσματα πελειάδων στις φηγούς της Δωδώνης

Ο χορός των αγγέλων στη Δωδωναία ορχήστρα…

Συχνά  ο λόγος της εντυπωσιάζει με την πληρότητα και λιτότητα και τότε η έρημη χώρα του Μεσολογγίου συναγωνίζεται  << Των   Ψαρών την ολόμαυρη ράχη >>  χωρίς ίχνος κίνησης, ούτε καν των βημάτων της Δόξας >>.

                            << Τίποτ΄άλλο

           Φωτιά κι αλμυρό θαλασσόχορτο

                             Τίποτ΄άλλο >>

Β] Απόσπασμα από την παρουσίαση του έργου :

           << ΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΑ ΄ΣΑΙ ΑΠΟ ΣΩΜΑ >>

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΒΑΛΗΣ. Ποιητής - Κριτικός Λογοτεχνίας.

… Η ΓΠ δημιουργεί μία συσκευή οξυγόνου με αγίους σε τέμπλο και

αποτμήματα πτερύγων θωράκων μ΄ ένα συνεχές αιχμηρό εργαλείο ελέγχου συνειδήσεως, με μιαν άλλην Ερινύα που ξεπηδά μέσα από χάσματα ερειπίων και από θραύσματα ψυχής μ΄έναν λόγο που καταργεί το λόγο, μ΄έναν χρόνο που καταργεί το χρόνο και γίνεται άχρονη δίνη και όνειρο, βύθισμα και ανασήκωμα, σωστική λέμβος μέσα από τρικυμιώδη έγκατα και εν τέλει διαβατήρο αθανασίας.

Γ] Απόσπασμα από την παρουσίαση του έργου:

           << ΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΝΑ ΄ΣΑΙ ΑΠΟ ΣΩΜΑ >>

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΡΚΑΔΗΣ. Ποιητής – Καθηγητής Πανεπιστημίου Πάτρας.

Στάλες μιας βρύσης, κρυστάλλινες σταγόνες είναι τα ποιήματα της ΓΠ, και στάζουν από ψηλά εκεί στον Τόμαρο…

Μικρά και ευθύβολα…ελλειπτικά  μόνο οι κορυφές τους, πως είναι ν΄ακούς κορυδαλλούς να ξέρεις ότι περπατάν δίπλα σου, κι εσύ μόνο το λοφίο τους να βλέπεις, που τρέχει πάνω απ΄τα χόρτα στην πλαγιά…

Ποιήματα πετρόκτιστα. Λέξεις πλάκες καθαρές, πουθενά σινάζι, πουθενά αρμός. Δωρικά, χρησμοί Δωδωναίοι, τα χέρια της σημάδια, φτερούγες που φυτρώνουν στα πλευρά…

Ιωάννινα, 18 Ιουνίου 2021
Γιώτα Παρθενίου