Το πρώτο της βιβλίο είναι μια συλλογή με παιδικά ποιήματα με τίτλο «τα μικρά γιορτάζουν».
Το 2006 εξέδωσε το βιβλίο « Γεύση καρδιάς» με παλιές παραδοσιακές συνταγές, διατροφικά και λαογραφικά στοιχεία από το χωριό της την Ζίτσα.
Στην συνέχεια κατέγραψε λαϊκά παραμύθια του τόπου της και τα εξέδωσε το 2009 με τον τίτλο
«…Και ζήσανε αυτοί καλά .»
Το τελευταίο της βιβλίο είναι μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο « η κόκκινη δαχτυλήθρα».
Τον Ιανουάριο του 2015 πήρε το πρώτο βραβείο από την Πανελλήνια Ενωση Λογοτεχνών για το διήγημά της « Ο κυρ- Γιώργος από το Αϊδίνι» .
Γεννήθηκε στην Ζίτσα Ιωαννίνων , σπούδασε λογιστικά και κατοικεί στα Ιωάννινα .
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΡΓΟΥ
Κριτικές του έργου μου.
....Ενα κείμενο γνήσιο , εύληπτο και ειλικρινές, ατόφιο,πηγαίο και αφκιασίδοτο αυστηρά δομημένο......
Λάμπρος Δρόσος
Στο βιβλίο παρακολοθούμε με τρόπο γλαφυρό και αισθηματικό,άρτια αναπαραστατικό και απολύτως τεκμηριωμένο όλη την τοπογραφία της υπαίθρου και της εποχής ......
Κώστας Τήλιος
Η συλλογή διηγημάτων " κόκκινη δαχτυλήθρα" αναμφίβολα αποτελεί ένα σημαντικό πεζογραφικό γεγονός στα δρώμενα της Ηπείρου,αγγίζει την αιχμή της πεζογραφικής ωριμότητας και κατατάσσεται στις πρώτες γραμμές της σοδειάς, με Δημητρίου, Γκουρογιάννη, Κατσουλάρη και άλλους ......
Σπύρος Σταύρου Χρήστου
.....κατορθώνει με ευαισθησία και μοναδικό λογοτεχνικό λόγο να μας συναρπάζει και να μας συγκινεί, αγγίζοντας τις καρδιές μας με τα " διαμαντάκια " που μας χάρισε.
Σοφία Γραμμόζη
Τ Σ Ε Β Ω ( απόσπασμα)
……… Προχώρησε ο Χειμώνας και η ΄Ανοιξη που ήρθε ομόρφυνε τον τόπο , αλάφρυνε κάπως και την καρδιά της Τσέβως. 'Ηταν και ο Κωστάκης που της έγραφε τακτικά και σε όλα τα γράμματα φρόντιζε να βάζει και το κάτι τις του μέσα. Να τρως καλά , της έγραφε και να μην στενοχωριέσαι . Τα δίπλωνε καλά καλά, το φάκελο , το γράμμα και τα δολάρια που ήταν μέσα και τα έβαζε πίσω απ’ το εικονοστάσι .
«Να τα ‘βρει το παιδί να φτιάξει το μαγαζί στα Γιάννενα».
Σαν έβλεπε τους μαθητές που έρχονταν τα Σαββατοκύριακα στο χωριό ρωτούσε κάθε φορά.
-Στ’ν Αθήνα πάτε σκολειό μωρ’ βλαστάρια μ’ ;
-'Οχι θειά, στα Γιάννενα.
-Α! στ’ν Αθήνα .... μην είδατε κεί δα και τον Κωστάκη μ;
-Είναι στην Αυστραλία ο Κωστάκης θειά.
-Και πού ‘ναι αυτή η Αστραλία μωρ’ καμάρια μ’ .
-Μακρυά, πολύ μακρυά !
-Πόσο μακρυά ; Δε θα τη φτάκω με τα ποδάρια ; Πόσο θα κάνω ,ένα μήνα ,δύο μήνες ,πόσο ;
-'Οχι μανίτσα, έχει θάλασσα , μεγάλη θάλασσα , είναι πέρα απ’ την θάλασσα.
-Κι αν πάω άκρη άκρη , άκρη άκρη στην θάλασσα, δε θα φτάκω;
Η θειά -Τσέβω τ' Αντών δεν έφτασε ποτέ στην Αυστραλία περπατώντας άκρη άκρη στην θάλασσα. 'Ισως όμως να έφτασε η ψυχούλα της , όταν εκείνο το δειλινό , την ώρα που ο ήλιος κοκκινωπός βουτούσε πίσω από τα βουνά , πέταξε αντάμα με το αεράκι που ερχόταν από το ραϊδιό κι έφυγε ψηλά ψηλά εκεί που όλα μπορεί να γίνουν μπορετά . Και το κορμάκι της , μια σταλίτσα είχε μείνει, το κήδεψαν οι γείτονες με όλα τα πρεπούμενα. ………..
Από την συλλογή διηγημάτων « Η κόκκινη δαχτυλήθρα»