ΠΟΙΗΣΗ
Το μοιρολόι του βουρκωμένου βουνού,
Γράμμα, Θεσσαλονίκη 1994
Κι η Σφίγγα μίλησε, Μαγδονία, Θεσσαλονίκη 1995
Τα πικρολέμονα, Βιολάρης, Λευκωσία, 1995
Τα εκατό εκατόφυλλα της Πούλιας, Διαβαλκανικό
Κέντρο Βιβλίου, Θεσσαλονίκη 1997
Η αμβροσία των βράχων, Κοντοσόρος, Κέρκυρα 1997
Το δάκρυ του κυκλάμινου, Αθήνα 1998
Η πύλη των βοριάδων, Κυριακίδης, Θεσσαλονίκη 1998
Οι προφητείες των δέντρων, Ντριτερό, Τίρανα 1998
Χίλια κοχύλια, ΕΙΥΑΠΟΕ, Ιωάννινα 1999
Η πρώρα των άστρων, Ιανός, Θεσσαλονίκη 2001
Η μοίρα του αμάραντου, Ιανός, Θεσσαλονίκη 2003
Το ελιξίριο της πέτρας, ΤΟΕΝΑ, Τίρανα 2004
Η βάπτιση των πουλιών, Ονούφρης, Τίρανα 2005
Η σέλα της σελήνης, Τυπωθήτω, Αθήνα 2007
Τα εραλδικά της κίχλης, Καστανιώτης, 2008
Τα σημεία της θλίψης, εκδόσεις του Φοίνικα, 2009
Ηλιακά ρολόγια, Μανδραγόρας, 2011
Όφις οικουρός, εκδόσεις του Φοίνικα, 2012
Ο παρακλητικός του ηλιοβασιλέματος,
εκδόσεις του Φοίνικα, 2014
Δαφνοπόταμο, Τυπωθήτω, Αθήνα 2015
Μικρή Ανθολογία, Ακτή, Λευκωσία, 20017
Η χλόη της ανατριχίλας, εκδόσεις του Φοίνικα,2017
Το ξύπνημα των κοιμωμένων οφθαλμών, Νίκας, 2020
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Νύχτας ανομήματα, Κέδρος, Αθήνα 2006
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ
Το άροτρο του φεγγαριού, Ψυχογιός, 2004
Περί ομονοίας και άλλων δαιμονίων, Νίκας, 2018
(Βραχεία λίστα βραβείου The Athens Prize for Literature)
Ο νυχτοπαρωρίτης, Φίλντισι, 2019
Η επέλαση των χιονιάδων, Νίκας 2021
Ο Νίκος Κατσαλίδας γεννήθηκε στην Άνω Λεσινίτσα των Αγίων Σαράντα. Ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής, με ανώτατες φιλολογικές σπουδές. Ποιήματά του συμπεριλαμβάνονται σε παγκόσμιες Ανθολογίες. Μετέφρασε πενήντα Έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Χρημάτισε Υπουργός Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Αλβανία. Διετέλεσε Μορφωτικός Σύμβουλος στην Αλβανική Πρεσβεία, Αθήνα. Απέσπασε το Βαλκανικό βραβείο «Αίμος». Του απονεμήθηκε «Ασημένια πένα» για τη μετάφραση του Ελύτη. Συμπεριλαμβάνεται στο Λεξικό της Αλβανικής Ακαδημίας και στην Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια Who is who (2012), ανάμεσα στις διάσημες προσωπικότητες. Παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Αλβανίας με το ανώτατο μετάλλιο της τάξης των γραμμάτων «Μεγάλος καλλιτέχνης». Ο Νίκος Κατσαλίδας είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΡΓΟΥ
ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΙΚΟ ΚΑΤΣΑΛΙΔΑ
Ο Νίκος Κατσαλίδας είναι ποιητής της «πατρίδας», του φυσικού τοπίου, των στοιχειών και των στοιχείων ενός κόσμου αρχέγονου, όπου το κάθε πράγμα, ακόμα και το πιο ελάχιστο και αφανές για το δικό μας βλέμμα, όσων δηλαδή ζητάμε με την ομοιομορφία και μάθαμε να μην παρατηρούμε τις διαφορές, έχει τη δική του, κυριολεκτική αλλά και συμβολική σημασία.
ΑΛΕΞΗΣ ΖΗΡΑΣ
Μια γλώσσα ζηλευτή, ένας γλωσσικός θησαυρός δίχως όρια και καλούπια, από όλα τα λουλούδια του γλωσσικού περιβολιού, της αρχαίας ομηρικής, της καλλιεργημένης, της ομιλούμενης, της βόρειας ηπειρωτικής ντοπιολαλιάς, και όχι ως μόδα συγκυρίας, αλλά ως εσωτερική αναγκαιότητα, που στο πλέξιμο και κέντημα της λέξης και της ποιητικής στόφας στο παιχνίδι της λυρικής μεταφορικής εικόνας θυμίζει Λόρκα κι Ελύτη, με την αθωότητα της φύσης στο φόντο και στα καλύτερα τοπία της μυθολογίας, σαν στις πρώτες ημέρες της γένεσης, το αέναο, το ιερό, το αγνό, το παρθένο, που αν το αγγίξεις και χαλάσεις την ισορροπία πάνω και κάτω κόσμου, μπορεί να γίνει θρύψαλα, το γήινο και το αιθέριο, με το πανάρχαιο φιλοσοφικό μοτίβο της μεγάλης ποίησης, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ζωή και ο θάνατος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΑΛΙΔΑΣ
Ο ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ
Τώρα ιέρεια βαδίζει στο βωμό της βρύσης, κάνει δέηση, σπονδές, χοές, σκυμμένη, ξεθηλυκωμένη, βαθιά προσηλωμένη στα νερά, σηκώνει το κεφάλι της δειλά στην οροφή του ουρανού, να σκεπαστεί από τα παρακλάδια του Θεού, με ανοιγμένα στήθη, να πλυθεί, να χτενιστεί στα ιαματικά νερά με άγιο μύρο, να μοσχοβολήσει ο κόρφος της. Αλλιώς ήταν στα νιάτα κυδωνάτα τα βυζιά, εκείνος ο πανάγιος δελεαστικός ναός της ρώγας που γαλούχησε τον κόσμο μας. Τώρα πού ‘ναι το αριστερό βυζί, τι έγινε, πού πάει η ρώγα η τριανταφυλλένια; Κι ο κρουνός στα γαργαρίσματα του γάλατος στα αναμμένα χείλη; Τώρα βγάζει το ιερό μοναδικό βυζί και το βαστάει χαλεπά στη χούφτα της σελήνης. Τ’ άλλο πάει, λέει, τ’ αρπάξανε μακάβριες μαχαιριές κόβοντας ρυάκια και καβούρια της μετάστασης, το φάγανε οι σκύλες στους θαλάμους των νεκρών, στους υποθάλαμους και στα υπόγεια του νοσοκομείου ναρκωμένο, σε πειράματα επίκουρων καθηγητών στα κύτταρα του κόρφου της. Τώρα η μάνα η μονοβύζα τα βολεύει στην μειονεξία, βγάζοντας να πλύνει στα κρυφά το μόνο της βυζί, να κρύψει, να σκεπάσει, να το χώνει μες στον κόρφο της, γιατί καλά είναι, λέει, εκεί μέσα, της το ξέχασε και μη το δει ο Χάρος. Τι, σου λέει, έλεος, δόξα τω Θεώ, ίσως της το ‘κοβε κι αυτό ο μαύρος Χάρος, πού πέρασε μια μέρα καβαλάρης με το μαύρο άτι και με το σπαθί στο χέρι από τη ρούγα της.
«Τα εραλδικά της κίχλης» εκδόσεις Καστανιώτη