ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΑΡΤΑΣ

Από το 1960 που ιδρύθηκε μέχρι και σήμερα, από την εποχή της δόξας μέχρι τα πέτρινα χρόνια, δεν έπαψε στιγμή το όνομά της να είναι ταυτισμένο με το ποδόσφαιρο της Άρτας.

 Κάθε δεύτερη Κυριακή ο αρτινός φίλαθλος περίμενε το ματς της ομάδας του, όπως οι πιστοί περίμεναν να πάνε στην εκκλησία. Εκείνος είχε τον δικό του ναό-γήπεδο, τη δικιά του θεά-ομάδα, τους δικούς του αγίους-ποδοσφαιριστές. Πήγαινε στο γήπεδο, κρατώντας σφιχτά το εισιτήριο στο χέρι και ήταν σαν να κρατούσε το εισιτήριο για τον Παράδεισο. Τον ποδοσφαιρικό, έστω.

Δεν είχε σημασία πόσο ζόρι είχε τραβήξει για να βγάλει την εβδομάδα, τώρα ήταν εκεί για να βροντοφωνάξει συνθήματα και να ανεμίσει το λάβαρο της αγαπημένης του ομάδας. Ήταν εκεί για να ανταμωθεί με φίλους και γνωστούς στη σκηνή της κερκίδας, βωμολοχώντας επί δικαίων και αδίκων, σε μια λυτρωτική αριστοφανική παράσταση. Και όσοι δεν έβρισκαν εισιτήριο ή δεν είχαν λεφτά, γέμιζαν την Βαλαώρα, κρεμασμένοι σαν τσαμπιά μέσα σε αυλές, πάνω σε ταράτσες, ακόμα και σκαρφαλωμένοι σε δένδρα. Όλοι τους εκεί, με ήλιο και βροχή, με ζέστη και κρύο δεν έλειψαν ποτέ από το γήπεδο. Με ομπρέλες και αδιάβροχα, τουρτουρίζοντας μέσα στο αγιάζι και το ανεμόβροχο, τσαλαβουτώντας μέσα στα νερά, ήταν πάντα εκεί. Πιστοί οπαδοί, διψασμένοι για λίγη καλή μπάλα.

Και όταν η μπάλα έμπαινε στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας, η κραυγή “γκοόλ!” έβγαινε από τα πνευμόνια τους, ταυτόχρονα, σαν ξέσπασμα και ευχαριστία που η ζωή τούς χαμογελούσε.
Η Αναγέννηση είχε σκοράρει και μαζί με αυτήν και εκείνοι.

Ο  ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ (Ψυχογιός 2016).
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τον Δεκέμβριο του 2008, ο Άγγελος, μαζί με χιλιάδες συμμαθητές του, κατέβηκε στους φλογισμένους δρόμους της Αθήνας. Για να απαντήσουν στη βαρβαρότητα των αστυνομικών, στην υποκρισία των πολιτικών και στον εκμαυλισμό μιας κοινωνίας που αργοπέθαινε. Εκείνη την άγρια νύχτα του Αγίου Νικολάου βρέθηκε για πρώτη φορά από το πεδίο της θεωρίας στο πεδίο της μάχης, και όταν εκσφενδόνισε την πρώτη του μολότοφ, ήταν σαν να περνούσε, με μια τελετουργική κίνηση, οριστικά στον κόσμο της ενηλικίωσης. Συνεπαρμένος από τον ρομαντισμό της νιότης, αναζητούσε ανάμεσα στα οδοφράγματα και στις φωτιές, όπως και τα χιλιάδες παιδιά της τάξης του με τα sneakers και τα hoodies, μια απάντηση σε όσα τον έκαιγαν βαθιά μέσα του. Μια απάντηση σε όσα δεν έβρισκε στα βιβλία. Και τότε συνειδητοποίησε πως, όπως έλεγε και ένα σύνθημα για εκείνες τις ημέρες, ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση. Φοιτητής πια, άρχισε να απομακρύνεται από το σπίτι του. Και όταν τηλεφωνούσε καμιά φορά, το έκανε πάντα με απόκρυψη. Μέχρι που χάθηκε. Τον Φεβρουάριο του 2012, τις μέρες που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν οργισμένοι στους δρόμους απέναντι στα ανθρωποφάγα μνημόνια, οι γονείς του Άγγελου ακούνε εμβρόντητοι στο δελτίο των οκτώ πως το παιδί τους καταζητείται ως ληστής τραπεζών και επικίνδυνος τρομοκράτης. Ο καταζητούμενος Άγγελος ακροβατεί πλέον στην κόψη της ζωής του: Αν ο Δεκέμβριος ήταν ερώτηση, τότε ο Φεβρουάριος ήταν απάντηση;