λογοτεχνεσ

ΔΗΜΟΛΙΑΤΗΣ ΓΙΑΝΗΣ

ΟΝΟΜΑ:

ΓΙΑΝΗΣ

ΕΠΙΘΕΤΟ:

ΔΗΜΟΛΙΑΤΗΣ

ΙΔΙΟΤΗΤΑ:

δοκιμιογραφος

ΤΟΠΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ:

ΚΑΤΩ ΣΚΑΦΙΔΩΤΗ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

Με αντίστροφη χρονολογική σειρά:

  1. Συλλογικό έργο. Εκπαιδευτικές προσεγγίσεις στις επιστήμες της υγείας. Επιμέλεια: Μιχάλης Ηγουμενίδης. Συγγραφέας: Γιάννης Δημολιάτης. Εκδόσεις Opportuna. Πάτρα, 2020. Σελίδες 637. ISBN: 978-960-553-075-4. Βιβλιονέτ 248863.
  2. Συλλογικό έργο. Βασική Βιοηθική. Δεοντολογία - Νομοθεσία για Επαγγελματίες Υγείας. Επιμέλεια: Μιχάλης Ηγουμενίδης. Συγγραφέας: Γιάννης Δημολιάτης. Εκδόσεις Π Χ Πασχαλίδης - Broken Hill Publishers LTD. Αθήνα - Κύπρος, 2020. Σελίδες 575. ISBN: 978-9925-575-88-6.
  3. Γιάννης Δημολιάτης. Η μεγάλη κραυγή. Ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα. Εκδόσεις Κοντύλι. Αθήνα, 2014. Σελίδες 265. ISBN: 978-960-9661-20-1. Βιβλιονέτ 198792.
  4. Howard S. Barrows. Η τέχνη να είσαι δάσκαλος. Η καθοδηγητική λειτουργία. Μετάφραση: Γιάννης Δημολιάτης. Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε. Αθήνα, 2007. Σελίδες 117. ISBN: 978-960-394-361-7. Βιβλιονέτ 125194.
  5. Ευγένιος Βούλγαρης. Διατριβή περί Ευθανασίας. Μετάφραση-Επιμέλεια: Γιάννης Δημολιάτης, Μανώλης Γαλανάκης. Εκδόσεις Εξάντας. Αθήνα, 2005. Σελίδες 248. ISBN: 978-960-256-610-7. Βιβλιονέτ 116165.
  6. Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Υγεία 21. Το πλαίσιο πολιτικής "Υγεία για όλους" για την περιοχή Ευρώπης. Μετάφραση: Γιάννης Δημολιάτης. Εκδόσεις Τυπωθήτω. Αθήνα, 2002. Σελίδες 443. ISBN: 978-960-402-040-9. Βιβλιονέτ 70591.
  7. Gordon R. Wainwright. Η γλώσσα του σώματος. Με τη μέθοδο της αυτοδιδασκαλίας. Μετάφραση: Γιάννης Δημολιάτης. Εκδόσεις Καστανιώτη. Αθήνα, 1999. Σελίδες 304. ISBN: 978-960-03-1109-9. Βιβλιονέτ: 14698. Β΄ έκδοση: Αθήνα, 2007. Σελίδες 304. ISBN: 978-960-03-4564-3. Βιβλιονέτ: 123804.
  8. Γ Δημολιάτης. Το Επόμενο Βήμα. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Εκδόσεις 2000 META X. Γιάννενα 1994. Σελίδες 160. PDF
  9. Rotem A, Abbatt F. Αυτοαξιολόγηση εκπαιδευτών επαγγελματιών υγείας. Πώς να γίνετε ένας καλύτερος δάσκαλος. Μετάφραση: Ο-Ε Παππά, Ε Μυλωνά, ΓΔ Δημολιάτης. Έκδοση Εργαστηρίου Υγιεινής της Ιατρικής Σχολής Ιωαννίνων και Τομέα Οικονομίας της Υγείας της Υγειονομικής Σχολής Αθηνών. Αθήνα, 1992. Σελίδες 56. PDF.
  10. ΓΔ Δημολιάτης. Ξέρουμε τι γίνεται στα σχολεία; Από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο. Δίπτυχο, Αθήνα 1987: σελίδες 488, μεγέθους 14x21. PDF
  11. ΓΔ Δημολιάτης. (αντι)Παιδαγωγικό πανόραμα ή πώς η κοινωνία (ανα)παράγει ανθρωπάκους. Σύγχρονη Εκπαίδευση, σειρά απόψεις/1, α΄ έκδοση 1985, β΄ έκδοση 1992: σελίδες 78. PDF.
  12. Δημολιάτης ΓΔ. Πολιτική Δημογραφία: Η ακτινογραφία της Βουλής της 5ης Νοεμβρίου 1989. Γιάννενα 1992. Βιβλίο, έκδοση Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, σελίδες 70, πίνακες 18, διαγράμματα 27. Ακτινογραφία Βουλής 8-4-1990 (ανέκδοτο) PDF.
  13. ΓΔ Δημολιάτης, Σ Χουλιάρα, Π Αναστασόπουλος. Εισαγωγή στη Σύγχρονη Επιδημιολογία. Λίτσας, Αθήνα 1992. Σελίδες 181. Βιβλιονέτ 157727.
  14. Δημολιάτης ΓΔ, Καλαμπαλίκης Δ, Κολοκούρη Γ (επιμέλεια). Συμπόσιο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, Γιάννενα 1991, σελίδες 318. PDF.
  15. Δημολιάτης ΓΔ. Βιοστατιστική Διερεύνηση της Θνησιμότητας στην Ελλάδα, 1956-82. Διδακτορική Διατριβή, Ιωάννινα 1988. Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης EKT. DOI 12681/eadd/0688.
  16. Δημολιάτης Γ. Φυματιολογία. Γιάννενα, 1985. Διδακτικό εγχειρίδιο 16 σελίδων Α4 (21x18) με 9 πίνακες, 3 διαγράμματα, 10 εικόνες, 38 ασκήσεις. PDF.

Λεπτομέρειες (για όσους τίτλους είναι καταχωρημένοι) στη βάση ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ https://biblionet.gr/προσωπο/?personid=15032

Γιάνης Δημολιάτης. Γεννήθηκε στην Κάτω Σκαφιδωτή Πρεβέζης, όπου τέλειωσε το Δημοτικό. τ. αναπληρωτής καθηγητής Υγιεινής και Ιατρικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Πτυχιούχος Ιατρικής Αθηνών. Πνευμονολόγος, Γιατρός Δημόσιας Υγείας (Κοινωνικής Ιατρικής). Μάστερ Δημόσιας Υγείας, Μάστερ Ιατρικής Εκπαίδευσης. Διδακτορικό: Θνησιμότητα ελληνικού πληθυσμού. Ενδιαφέροντα: ΠΑΙΔΕΙΑ («Πώς η Κοινωνία (ανα)Παράγει Ανθρωπάκους», «Η Τέχνη να Είσαι Δάσκαλος», «Πώς Μαθαίνει ο Εγκέφαλος;», «Αν ήμουν υπουργός παιδείας για μία μέρα θα έδιωχνα τα πανεπιστήμια από το υπουργείο παιδείας»), ΥΓΕΙΑ («Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», «1 γιατρός ανά 1 κάτοικο!», «Γιατί δεν κόβεται το κάπνισμα;», «Εμβόλιο ή επιδημία;», «Η αρρώστια της υγείας κι η θεραπεία της»), ΠΟΙΟΤΗΤΑ ζωής («Διατριβή περί Ευθανασίας», «Η Μεγάλη Κραυγή»  «Ευθανασία ή ευζωία;», «Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε;», «Η διαθήκη ζωής μου»), ΠΟΛΙΤΙΚΗ (Θεωρία Συνόρων, «Πολιτική Δημογραφία», «Κατάπτυξη»).

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΕΡΓΑ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΡΓΟΥ

Α. Ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο «Η Μεγάλη Κραυγή: ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα». Κοντύλι, 2014. Αφηγείται η Μαρίνα:

Καταρχάς δεν είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Και αυτό απορρέει από την αρρώστια του άντρα μου. Είναι πολλά τα χρόνια… πάρα πολλά. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια.

Θά ’θελα να βγάλω μια μεγάλη κραυγή, που να φτάσει μέχρι τον ουρανό ψηλά, μέχρι τον ουρανό ψηλά να φτάσει. Τέτοια μεγάλη κραυγή. Νιώθω ώρες-ώρες ότι πάρα πολύ με καταπίεσαν και δεν είχε κανένας το δικαίωμα να το κάνει. Κανένας.

Μπορούν να βγάλουν μέσ’ απ’ την ψυχή μου όλ’ αυτά που βίωσα; Μπορεί κανείς, μπορεί να μου χαρίσει από τα τριάντα-πέντε μου μέχρι τα πενήντα-δύο μου τη χαμένη μου ζωή; Εξαιτίας ενός γάμου; Έπρεπε εγώ να περάσω όλα αυτά; Έπρεπε να μην ζήσω;

Αν ήθελα να γίνω νοσοκόμα, θα πήγαινα να σπουδάσω νοσοκόμα! Και θα πληρωνόμουν γι’ αυτό, θα ήταν η δουλειά μου. Και οκτώ ώρες. Όχι να με μαλώνει η κουνιάδα μου και να μου λέει ότι, δεν ήρθες στην ώρα σου! κι αν δεν μπορείς να έρχεσαι στην ώρα σου, να προσλάβω αποκλειστική για τη δική σου ώρα. Να μου δημιουργούνε και τύψεις, ότι δεν ήμουνα εντάξει. Σε ποιο ρόλο;

Άμα ήμουνα νοσοκόμα, θα δούλευα ένα οκτάωρο και δεν θα… στενοχωριόμουνα αν πεθάνει ο άρρωστος. Κι όχι μόνο αυτό! Θα έβαζα το συγγενή να μαζέψει την αιμορραγία και να τη μετρήσει. Θα τιμωρούσα τον συγγενή και θα τον έβαζα να καθαρίσει τις τουαλέτες, διότι έπρεπε να είναι ‘απολυμασμένες’. Να φοράει μάσκα ατέλειωτες ώρες, να μη μπορεί να αναπνεύσει. Εγώ θα ήμουν η νοσοκόμα και θα με πληρώνανε. Ο συγγενής θα έκανε τη δουλειά και δεν θα τον πληρώνανε.

Όταν άκουγα ‘καθηγητής πανεπιστημίου!’ ένιωθα δέος. Δεν το νιώθω πια. Ούτε όταν ακούω ‘γιατρός’. Έχω δει να συμπεριφέρνονται πάρα πολύ άσχημα –πολλοί από αυτούς, όχι όλοι, πολλοί–, να συμπεριφέρνονται σαν να είναι θεοί. Ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα;

Αυτό που με θυμώνει, που με θυμώνει πολύ, είναι όταν ακούω να μου λένε, υπομονή. Θά ’θελα εκείνη την ώρα να τους χτυπήσω… Υπομονή για να πεθάνεις; Άντεξε όσο μπορείς μέχρι να πεθάνεις; Τι σημαίνει ‘υπομονή’;