Για τη διασάλευση των μορφών στην ποίηση της Άννας Αφεντουλίδου

«[…]Τα ποιήματα της Αφεντουλίδου, που θα μπορούσαν να είναι βιώματα ή εικόνες μνήμης, μεταφερμένες στη ρευστότητα του ονείρου, αποτελούν περισσότερο αφηγήσεις ενδόμυθων, με παραβολικές σημασίες. Ιστορίες που αν τις προσέξουμε έχουν μια αυστηρή δομή, μια αρχιτεκτονική διάταξη η οποία και μας εισάγει έντεχνα στην ατμόσφαιρά τους, ενώ, παρά τα κενά στην συνοπτική τους αφήγηση, είναι σκηνοθετημένες με προσοχή. Η σκηνοθεσία τους φαίνεται από το ότι ξεχωρίζουν σε κάθε ποίημα ή σε κάθε ιστορία οι εισαγωγές, οι δράσεις, ακόμα και τα  επιμύθια. Πρώτα δηλώνεται ή υποδηλώνεται η διάθεση της ύπαρξης, στη συνέχεια ή ταυτόχρονα γίνεται η περιγραφή του χώρου, ακολουθεί η δραματική σύγκρουση και το ποίημα «κλείνει» με  την ανησυχητική διαπίστωση ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει και ότι η ύβρις δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται έτσι εύκολα! Στο επίπεδο πάντως της ποιητικής (αν και όχι περιγραφικής ή αναπαραστατικής) πραγματολογίας σχηματίζονται εικόνες από τοπία μεσημβρινά ή νυχτερινά, υπαίθρια ή εσωτερικά, αλλά το ίδιο βαπτισμένα σ΄ ένα απειλητικό ημίφως, σ΄ ένα υγρό γκρίζο ή σε ένα σκούρο κόκκινο, όπου εκδιπλώνονται καταστάσεις ψυχικά διογκωμένες στο έπακρο, με αενάως αξόδευτα ερωτικά πάθη. […] Υπάρχει συνεχώς μια κατάσταση έκρυθμης εσωτερικής διασάλευσης σ’ αυτό τον αδιαφανή κόσμο που προβάλλεται στην ποιητική του ανασύνθεση με ρεαλιστική ευκρίνεια. Αλλά ενώ η διασάλευση στο αρχαίο δράμα, από όπου η Αφεντουλίδου έχει πάρει τη δομή αρκετών ποιημάτων της, επιφέρει την τιμωρία με σκοπό την αποκατάσταση της φυσικής ισορροπίας του κόσμου, εδώ, στα ποιητικά της μυθοδράματα, η τιμωρία και η αυτοτιμωρία δεν θεραπεύουν τίποτε γιατί η φύση σήμερα είναι σε δυσαρμονία με την κοινωνική οργάνωση και αντιτάσσεται προς την ηθική. Και όλα έτσι μοιάζουν να παραμένουν ανοιχτά και αγιάτρευτα.»

(Αλέξη Ζήρα «Ο σχηματισμός και η διασάλευση των μορφών στην ποίηση της Άννας Αφεντουλίδου» περ. Τα Ποιητικά, τχ. 13, Μάρτιος 2014, σ.σ. 13-14)

Άννα Αφεντουλίδου
Ιστορίες εικονικής ισορροπίας (Γαβριηλίδης, 2013)

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΙΣΟΜΕΤΡΙΑΣ

Κτίριο αναπαλαιωμένα καινούργιο.
Παράθυρα, ταβάνια και κάγκελα.
Δάπεδα βουβά, σώματα σκαλιστά
σκοτεινοί σταλακτίτες της μνήμης.
Σκουριασμένο ασανσέρ μετρά τις σελίδες σου.
Στο βάθος μια σειρά από πόρτες.
Αν διαλέξεις την κόκκινη, ίσως γλυτώσεις.
Οι τρύπες στους τοίχους έγιναν
ράφια για βιβλία διπλά
η σκόνη ρουφά τις ανάσες που πέρασαν.
Σου χτυπώ.
Ξεγελιέμαι.
Κι ανοίγεις.
Καθρέφτες. σκοινιά κι αποτσίγαρα.
Με δεμένα τα μάτια αφήνεσαι
στα πλαστικά μου μέλη επάνω.
Δεν υπάρχουν κερκόπορτες, οι εφιάλτες θαμμένοι.
Υποτάσσομαι.
Το ξένο γίνεται υγρό και ζεστό
οι λέξεις χύνονται αλύγιστες
το απόρθητο εκλιπαρεί θέλω και πάλι
κι αυτό που νόμιζες
τέλος
γεννάει ξανά
μιαν αρχή επικίνδυνη.

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΠΛΩΝ ΠΛΥΝΤΗΡΙΩΝ

Άνοιγα έκλεινα πόρτες παράθυρα
τραύλιζα τρέκλιζα έπαιζα
διάδρομοι φίδια οροφές κεραυνοί
τακούνια σε πλακάκια πολύχρωμα.
Κατοικούσα χρόνια σ’ αυτές τις σπηλιές
είχα ξεχάσει πως είναι να βγαίνεις στο φως.
Να περιμένεις στον ήλιο.
Τη βεράντα την είχες αδειάσει
κούνιες, φανοστάτες και πέργκολες.
Πλυντήρια παλιά έπλεναν ρούχα και πιάτα ασταμάτητα
καρότσι μωρού με είχε ξεγελάσει στο μπάνιο.
Υπόστεγα γεμάτα παραλλαγές ιστορίας.
Η φωτιά τώρα καίει διπλά
λεμονιές ελιές ευκάλυπτους
την ώρα που σηκώνεις ψηλά
του κορμιού σου την άκρη
να τρέξω να κλέψω να σου γδυθώ
να προλάβω ν’ αγγίξω πριν κλείσει η πληγή
για να μάθω μαζί σου των υγρών την αλήθεια.