Γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα.
Σπούδασε αρχικά χορό στην Ελλάδα και στην Rambert Schol of Ballet and Contemporary Dance στο Λονδίνο και απέκτησε δίπλωμα διδασκαλίας χορού στην Αθήνα το 1975 (Σχολή Γρηγοριάδου). Παράλληλα σπούδασε φιλοσοφία και ψυχολογία στο Κολέγιο Deree στην Αθήνα (B.A. 1976) και στη συνέχεια Κοινωνική Ψυχολογία στο London School of Economics and Political Science (M.Sc. 1978).
Από το 1978 έως το 1994 εργάστηκε στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης ως σχολική ψυχολόγος. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε δύο βιβλία με θέμα τη συνεργατική εκπαίδευση, τα «Μαθαίνοντας τα παιδιά να συνεργάζονται», Θυμάρι 1983, και «Συνεργασία στη Μάθηση», Θυμάρι & Εκπαιδευτήρια Κωστέα-Γείτονα, 1990.
Από το 1995 αφιερώθηκε αποκλειστικά στην διεύθυνση της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ στο Μέτσοβο, στα πλαίσια του κοινωφελούς Ιδρύματος Ε. Αβέρωφ-Τοσίτσα, του οποίου είναι πρόεδρος από τη σύστασή του το 1988.
Είναι συγγραφέας έξι μυθιστορημάτων: "Το Ξέφωτο", 2000, "Αύγουστος", 2002, "Ανοιχτή Γραμμή", 2005, "Θράσος", 2009, "Δέκα ζωές σε μία", 2014 και "Έγκλημα στον Παράδεισο", 2017. Έχει ασχοληθεί με τη λογοτεχνική μετάφραση και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικές εκδόσεις και αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά.
Στο διάστημα 2007-2011 δίδαξε Μυθιστόρημα στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου - δραστηριότητα που βρήκε ιδιαίτερα παθιαστική. Από το 2011 ως σήμερα συνεχίζει την ενασχόλησή της με τα σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής σε συνεργασία με τον Πολυχώρο Μεταίχμιο, καθώς και με άλλους φορείς και ιδιωτικά.
Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων 2001 για το μυθιστόρημα «Το Ξέφωτο». Ήταν υποψήφια για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Πεζογράφου του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω (short list, 2001, για το μυθιστόρημα «Το Ξέφωτο»), και για το Βραβείο Μυθιστορήματος του ίδιου περιοδικού δυο χρόνια αργότερα (short list, 2003, για το μυθιστόρημα «Αύγουστος»). Το μυθιστόρημά της «Θράσος» ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βιβλίο Λογοτεχνίας Παιδικού Βιβλίου 2010 (αν και πρόκειται για βιβλίο λογοτεχνίας που απευθύνεται καταρχήν σε ενηλίκους), ενώ το τελευταίο της μυθιστότημα "Έγκλημα στον Παράδεισο" προτάθηκε για το Athens Prize for Literature 2018 του λογοτεχνικού περιοδικού Δέκατα.
Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Λογοτεχνών & Συγγραφέων Ηπείρου.
Από το 1991 είναι αντιπρόεδρος Δ.Σ. του Ιδρύματος Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα, το οποίο από τη δεκαετία του '50 συνέβαλε αποφασιστικά στη οικονομική διάσωση και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής Μετσόβου.
Στο Μέτσοβο επίσης συμμετέχει στην οινοπαραγωγική δραστηριόητα της εταιρείας Κατώγι Αβέρωφ Α.Ε. και στη λειτουργία του νέου Ξενοδοχείου-Οινοποιείου Κατώγι.
Kόρη του πολιτικού και συγγραφέα Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα, είναι παντρεμένη με τον Σωτήρη Ιωάννου και έχει έναν γιο
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΡΓΟΥ
Τατιάνα Αβερώφ, Δέκα ζωές σε μία (εκδ. Μεταίχμιο)
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε: «Ένα μυθιστόρημα γεμάτο πάθος και ανατροπές, με ήρωες υπαρκτούς που ζωντανεύει την ταραγμένη ατμόσφαιρα και τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα, από το 1908 μέχρι τις αρχές του Εμφυλίου... Η άγνωστη ζωή του πολιτικού Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα μέσα από τη ματιά της κόρης του. Από τη συγγραφέα του ΞΕΦΩΤΟΥ».
Ωραία που ο εκδότης μάς θυμίζει το πρώτο της αυτό ιστορικό μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2000 για να εκτιμήσουμε καλύτερο το τελευταίο της «Δέκα ζωές σε μία», 14 χρόνια μετά. Εν συντομία: πρόκειται για ένα συγγραφικό άθλο. Ποτέ δεν διάβασα τέτοια αφήγηση που ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, πάνω από μια άβυσσο, που είναι η ψυχή του κάθε ανθρώπου, χωρίς ωστόσο προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας. Και ποτέ η αγωνία μου σαν αναγνώστη δεν ήταν μεγαλύτερη από το να παρακολουθώ αυτή τη συγγραφική ακροβασία με το φόβο μήπως η ακροβάτισσα-συγγραφέας γκρεμοτσακιστεί. Και ω που θαύματος: βγαίνει σώα και αβλαβής, θριαμβεύτρια απ’ αυτό το συγγραφικό σάλτο μορτάλε. Η ανακούφιση και η χαρά μου που τα έβγαλε πέρα σ’ αυτή την οριακή χειρουργική επέμβαση και κατάφερε να αναστήσει ένα χαρακτήρα (τον πατέρα της) αγωνιστή και γεννημένο διπλωμάτη, πλάθοντάς τον με τα γήινα υλικά του, τα χθόνια, ζωντανεύοντας παράλληλα μια ολόκληρη εποχή και μια περιοχή (το Μέτσοβο), άγνωστη καθ’ ολοκληρίαν, με αναγκάζει να υποκλιθώ στο επίτευγμά της αυτό και να πω, πρώτη φορά στη ζωή μου, chapeau!