Ένα μουσείο συνιστά μια συνειδητή επιλογή για  την κατασκευή κόσμου, δηλαδή την σύνθεση μιας εκδοχής του κόσμου. Συμπεριλαμβάνει την πλειονότητα των μεθόδων που περιγράφει ο Nelson Goodman, στο ways of world making[1], καθώς  συνίσταται στην σύνθεση και αποδόμηση,  στην

[1] The worlds or world versions are always human-made. They are made from all kind of symbols, which origin to other worlds. In fact Goodman lists a plenty of methods, how we can make new worlds from the existing ones:    

How to create worlds?

• (σύνθεση και αποδόμηση) Composition and decomposition: integrating and dividing into parts. This is a cycle: we divide existing worlds into subworlds, analyze their features and make new connections, until we can combine the parts again in a new way.
• (έμφαση) Weighting: The difference between worlds can be in the emphasis. Parts which are relevant in one world can be irrelevant in the other and vice versa.
• (τάξη) Ordering: We have to order and group the objects, before we can grasp them. These ways of ordering are built in the world and they depend on the objects and context, we are considering.
• (διαγραφή και συμπλήρωση) Deletion and supplementation: Often in the worldmaking we have to delete old material and add new material. We ignore what we don't need and collect and supplement those fragments and hints which we need.
• (αναμορφώσεις-τροποποιήσεις-μεταλλάξεις) Reformations: Sometimes we reform the world or destroy its original form - these reformations can be seen as corrections or corruptions.

  έμφαση, στην οργάνωση και καταλογοποίηση, στη διαγραφή και συμπλήρωση , στις αναμορφώσεις-τροποποιήσεις-μεταλλάξεις. Το Μουσείο Αβέρωφ, συνιστά μια τέτοια εκδοχή κόσμου, συλλέγει, στηρίζει και αναδιοργανώνει τις αντιληπτικές προτάσεις και εμμονές των καλλιτεχνών του, αναπροσαρμόζοντας αυτές κάθε φορά σε εναλλακτικά αφηγήματα. Λειτουργεί δηλαδή σαν ένα πρότυπο της postproduction  ( Nicolas Bourriaud,)

  Στο πλαίσιο της μεταπαραγωγής ( Nicolas Bourriaud, POSTPRODUCTION CULTURE AS SCREENPLAY: HOW ART REPROGRAMS THE WORLD 11 HAS & STERNBERG, NEW YORK ) , εκτός από την οικειοποίηση και επανάχρηση ηχητικών και εικαστικών μορφών του παρελθόντος, σημαντική διαδικασία συνιστά η επεξεργασία ιστορικών ή ιδεολογικών αφηγημάτων, με την εισαγωγή στοιχείων που ανασυνθέτουν εναλλακτικά σενάρια και αποκωδικοποιήσεις.  (σ.58)  

  Ένα τέτοιο στοιχείο αφήγησης αποτελεί για τον Ξενοφώντα Μπήτσικα το στιγμιότυπο από την  performance του Joseph  Beuys ( How to Explain Pictures to a Dead Hare, 1965) –όπου χρησιμοποίησε  σύμβολα όπως ο νεκρός λαγός (που συνδέθηκε με  την έννοια της  Ανάστασης στον Χριστιανισμό)  ή το μέλι (Γερμανικό σύμβολο για την αναγέννηση)- σε συνδυασμό με μια εικόνα σύμβολο στην δυτική τέχνη ( όπως το έργο του Philippe  de Champaigne -The Dead Christ  1654)  οργανώνουν ένα εναλλακτικό σενάριο-αφήγημα της pieta.