Γεννήθηκε στην Αθήνα, 1958. Κατάγεται από την Αγία Μαρίνα Πωγωνίου.
Σπούδασε αρχικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία (1975-1977) και στη Σχολή Νηπιαγωγών (1977-1978). Συνέχισε με σπουδές ζωγραφικής στην ΑΣΚΤ (1980-1985) κοντά στους Δ. Μυταρά και Η. Δεκουλάκο, χαρακτικής κοντά στο Θ. Εξαρχόπουλο και σκηνογραφία με καθηγητή τον κ. Β. Βασιλειάδη. Σπούδασε, επίσης, στο Royal College of Arts του Λονδίνου με καθηγητή τον Peter de Francia και στη New York Academy με καθηγητές τους L. Gervitz,-μέθοδος Repin - και τον John Wellington.
Έχει πραγματοποιήσει ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (Αθήνα, Σύρος, Γιάννενα, Ηράκλειο, Λουτράκι, κ.α.), αλλά και στο εξωτερικό (Γερμανία, Αυστρία, Σλοβακία, Ισπανία, Γιουγκοσλαβία, Νέα Υόρκη, κ.α.). Έργα της βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Είναι διευθύντρια των εκπαιδευτηρίων "Σχολή Μάνου". Παράλληλα, έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων (Το πιο αληθινό παραμύθι - Εκδόσεις Κέδρος Χρ. Κάσσαρη, Καρτέλες πρώτης ανάγνωσης), τη σκηνογραφία, αλλά και με μεταφράσεις (Βαν Γκογκ, Γκογκέν, Ακουαρέλλα , Ιμπρεσσιονισμός Προοπτική - Εκδόσεις Ερευνητές, Ένα πορτραίτο του Τζιακομέττι εκδόσεις. Σμίλη).
Ζωγραφικοί διάλογοι
Όπως αναφέρει και ο τεχνοκριτικός-σημειολόγος, μέλος της Academia Europaea, Χάρης Καμπουρίδης: «Είναι φορές που η ζωγράφος αφήνει επίτηδες να γίνει αντιληπτό ότι κάνει εσωζωγραφικούς διαλόγους με τη ζωγραφική του Γκωγκέν ή του μεσοπολεμικού ρεαλισμού». Τέτοιοι ζωγραφικοί διάλογοι υπάρχουν στα έργα της Μάνου , στα οποία ενδιαφέρον υλικό (καρτ ποστάλ –προσκλήσεις για εκθέσεις κ.ο.κ.) ενσωματώνεται στο ζωγραφικό της χώρο και μετουσιώνεται σε δικό της ζωγραφικό κεκτημένο.
Το χρωματικό σύμπαν στα έργα της Έφης Μάνου
“Οι χρωματικές κλίμακες είναι ήπιες, χωρίς μεγάλες εντάσεις μεταξύ τους, η σύσταση κάθε χρώματος μοιάζει να περικλείει και στοιχεία του διπλανού του, έτσι ώστε ολόκληρη η τελική σύνθεση του κάθε πίνακα να έχει ένα κοινό παρονομαστή στο βάθος-βάθος και να δίνει μια αίσθηση κρυμμένης χρωματικής αρμονίας”.
Χάρης Καμπουρίδης
…‘Το χρώμα (στο έργο της Ε. Μάνου) δεν είναι απλώς «γέμισμα» του σχεδίου αλλά ένα εκφραστικό μέσο για να μεταδώσει μια ατμόσφαιρα συναισθηματική και ψυχική”.
Χ. Καμπουρίδης
Το ανθρώπινο σώμα στο έργο της Έφης Μάνου
“Μια μεγάλη ομάδα έργων έχει ως κεντρικό θέμα το ανθρώπινο σώμα…” Χ.Κ.
Με φόντο άλλες φορές τον αποδομημένο χώρο ενός δωματίου με έντονα γεωμετρικά στοιχεία που οι χρωματικοί όγκοι ορίζουν το βάθος του, και άλλες φορές σε ένα απόλυτα αναγνωρίσιμο εσωτερικό σπιτιού, τα γυμνά σώματα είτε κοιτώντας τον θεατή είτε όχι “στέκουν σαν γλυπτά σε δημόσιο χώρο, συχνά μοιάζουν γιγαντικά στις διαστάσεις τους.
Πολλές φορές αυτά τα γυμνά σώματα ανάγουν σε μνημειακή διατύπωση κάποιες στιγμές της καθημερινότητας” όπως αναφέρει ο Χάρης Καμπουρίδης.
Η φύση στο έργο της Έφης Μάνου
Όπως διαπιστώνει κανείς βλέποντας τα έργα της Μάνου στο σύνολό τους, “…πολλά… είναι τοπία με βουνά, δάση και –σχεδόν πάντα-μια λίμνη” Χ. Κ.
Αυτές οι εικόνες άλλοτε ζωγραφισμένες από μνήμης, άλλοτε εκ του σύνεγγυς και άλλοτε από ένα φανταστικό σύμπαν , με πρόσωπα ή χωρίς, πολλές από αυτές, προκύπτουν από συνταιριασμένα φωτογραφικά κολάζ που καταλήγουν σε ζωγραφικά έργα.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
