ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ

1. Στον μικρόκοσμο του πλανήτη Γη, η εγγενής στο Ον ιδιότητα της ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ πέρασε από την πρωτογενή Φάση της Φυσικής Νοημοσύνης (Φ.Ν.)και τα Στάδιά της,στη Φάση της Βιολογικής (Β.Ν.) και τα Στάδιά της και, επί των ημερών μας,μεταφέρεται στη νέα Φάση της Τεχνητής Νοημοσύνης (Τ.Ν.)(έναρξη Α΄ Σταδίου, ιδέ Διάγραμμα Κώνου Νοημοσύνης). Προϋπόθεση μετάβασης αποτελεί ο βαθμός πολυπλοκότητας του Μέσου, στο οποίο ενσωματώνονται οι ως άνω Φάσεις και Στάδια της Νοημοσύνης),και συνέπεια αυτής είναι η εκδήλωση αφανώς ενυπαρχουσών ιδιοτήτων. Έτσι η Νοημοσύνη στην πλανητική ανθρωπογεωγραφία μας, πέραν του ΙΔΕΑΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ στο οποίον ενυπάρχει ως απόλυτη ΜΟΡΦΗ, λειτουργεί ταυτόχρονα α) στον άβιο Φυσικό Κόσμο ως Φυσική Νομοτέλεια, β) στον Νευρωνικό Εγκέφαλοεκφραζόμενη επί πλέονως Συνειδητότητα (συναίσθημα, λογική)καιως Προθετικότητα (επιθυμία, βούληση), ενώ γ) στα Νευρωνικά (Ηλεκτρονικά) Δίκτυα αχνοφέγγει ανατέλλουσα, κυοφορώντας καινοφανείς ιδιότητες, οι οποίες, αν και αναδυόμενες, έχουν ήδη επιφέρει σοβαρό εξελικτικό αποτύπωμα στο πολιτισμικό μας γίγνεσθαι. Το πρόσφατο σκεπτικό Turing (Μηχανή Turing/1937) γέννησε τον Ηλεκτρονικό Υπολογιστή (Hardware/μηχανή που «σκέπτεται», ή αλλιώς χειριστής αυθαίρετων χαρακτήρων με οποιονδήποτε προσδιορίσιμο τρόπο) και η σχετικά πρόσφατη, πλην καλπάζουσα,Τυπικοποίησηζωνών της Διανοητικής Διεργασίας του έμβιου (εδώ Ανθρώπου) γέννησε τον Αλγόριθμο και μαζί του το Πρόγραμμα (Software). Νευρωνικά Δίκτυα με τα συνακόλουθα Προγράμματα αποτελούν το σύγχρονο Μέσο επί του οποίου «εδράζεται» και λειτουργεί η Τ.Ν.Εξ’ άλλου από το άρρηκτα συνδεόμενο με την Τυπικοποίηση και αναπόφευκτα αδελφωμένο μαζί της φαινόμενο της Αυτοματικής προέκυψε η Ρομποτική. Αλγόριθμος και Ρομποτική (Θεωρία και Πράξη),ως αδιάσπαστη ενότητα,παράγουνέκτοτε, σωρηδόν, καινούργια Πραγματικότητα, δίχως ίχνος Συναισθηματικότητας, έμπλεης όμως αμιγούς Λογικότητας.Το computer δεν θα κλάψει βιωματικά όπως ο Άνθρωπος, ποτέ. Αυτή είναι η ταπεινή συμβολή τού είδους μας στο συναρπαστικό συμπαντικό προτσές. Με άλλα λόγια το Ον επενεργεί πολλαπλά στον Εαυτό του επισπεύδοντας καταλυτικά το Πεπρωμένο.

2. Από την κοσμογονική αυτή αλλαγή δεν εξαιρείται ούτε το ύψιστο αγαθό της Τέχνης. Διακαής πόθος του homo sapiens είναι η Αισθητική έκφραση του ΙΔΕΩΔΟΥΣ σε όλες τις κατηγορίες και τις εκφάνσεις του. Η ενδιάθετη, ή μη, εγγραφή σημαίνουσας Νομοτέλειαςμετουσιώνει το αντικείμενο ή τη δράση σε Έργο Τέχνης. Όταν ο δέκτης, μέσω της ενσυναίσθησης, νοιώσει και αφομοιώσει την εγγεγραμμένη τούτη Νομοτέλεια, η συνείδησή του πάλλεται και συντονίζεται μαζί της. Σε έναν κόσμο που η δομή του Μέρους έχει αναλογία κλίμακας και αυτοομοιότητα με τη δομή του Όλου, η ούτως ταλαντούμενη από την βίωση τού μέρους δεκτικήσυνείδηση,ελκόμενη από την Ολότητα, ταυτίζεται μαζί της, εγκαταλείποντας την θλίβουσα υπαρξιακή μοναξιά της. Αυτή η επιβεβαιωτική της ύπαρξης μέθεξη βιώνεται συναισθηματικά ως υπέρτατη Αισθητική Απόλαυση (ηδονή). Η διαίσθηση εξάλλου του καλλιτέχνη όπως και η ενσυναίσθηση του δέκτη χαρακτηρίζονται από υποκειμενικότητα (σχετικότητα/υπάρχει πληθώρα απεικονίσεων της θεάς του Έρωτα Αφροδίτης τόσο διαφορετικών μεταξύ τους) και ελευθερία (απροσδιοριστία/επιλογή ενός από τα απειράριθμα ενδεχόμενα που συνεπάγεται η κάθε στιγμή του γίγνεσθαι, ανεξάρτητα από την στατιστική κατανομή της πιθανότητάς τους, η οποία, φυσικά, καθορίζεται από τις συνθήκες). Με την χρήση των Αλγορίθμων και της Ρομποτικής η καλλιτεχνική Πράξη, διαθέτουσαπλέον σαφές εξελικτικό πλεονέκτημα, μεταπίπτει σε Ερμηνευόμενο, Αυτόματο και Τυπικό και Σύστημα, νεωτερικά αποκαλυπτικό, βασισμένο κατ’ αρχήν στην ορθολογική αυτάρκεια και απαλλαγμένο, οπωσδήποτε, από κάθε είδους συναισθηματική διελκυστίνδα (η Απληστία και η Αλαζονεία αποτελούν τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο καταστροφής της Ανθρωπότητας).Το συναίσθημα, που στην αυγή της εμφάνισής τουλειτούργησε ως συγκριτικό πλεονέκτημα, με το πλήρωμα του χρόνου (ανάδυση από τον πυθμένα της Λογικής),αντιστρέφεται από την εξέλιξη σε συγκριτικό μειονέκτημα, διατηρώντας τη σημασία του μόνο στην έμβια Συνείδηση.Μήπως όλα τούτα προσημαίνουν το Θάνατο της Τέχνης; ΝΑΙ αν ως Τέχνη υπονοείται η ιστορική ανθρωπομορφική εκδοχή της. ΣαφώςΟΧΙ αν ο όρος εκληφθεί ως διευρυμένος Τρόπος αποκάλυψης των διττών κατηγοριών της Οντολογίας (Αλήθεια/Ψεύδος), της Δεοντολογίας (Καλό/Κακό) και της Αισθητικής (Ωραίο/Αισχροπρεπές). Ένας τέτοιος Κόσμος, δίχως ανθρωπομορφική Τέχνη, τι νόημα μπορεί να έχει; Κοιτάξτε το σαλιγκάρι της περιοχής σας. Αμέσωςθα κατανοήσετε ότι ο μορφότυπος του κελύφους του αποτελεί σπειροειδή έλικακωδικοποιημένη ως σύστημα οδηγιών στο γενετικό υλικό του είδους του. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να διατυπώσει με βεβαιότητα την ακριβή αναλυτική περιγραφή της έλικας,επειδή, λόγω των μυριάδων φυσικών αλληλεπιδράσεων, αλλοιώνεται η αβίαστη έκφρασή της και δεν ανιχνεύεται πουθενά καθαρά αποτυπωμένη στην Φύση. Ο Αλγόριθμος,όμως,οριακά μπορεί! Εδώ κρύβεται το βαθύτερο νόημα της νέας πολιτισμικής Φάσης. Το Ον εξελισσόμενο (στο ΦΥΣΙΚΟ Πεδίο), αναβαθμίζει την στάθμη κατανόησης (Επίγνωσης) του Εαυτού τουταυτίζοντας το ΦΥΣΙΚΟ με το ΙΔΕΑΤΟ Πεδίο.Χρησιμοποιώντας αφηρημένα σύμβολα στο πλαίσιο ενός αυστηρά Λογικού Συστήματος, ο Αλγόριθμος παράγει πληθώρα μη αντιφατικών «Προτάσεων», ταχύτατα φερομένων, ως πλησίστια σκαριά, προςτα άπατανερά των ουσιωδώνΝοηματοδοτήσεων (η Σκέψη είναι Συμβολικό Σύστημα, όπως η Ομιλία, με αυθαίρετη σημασία των απλών συμβόλων). Όντως, στο νέο Matrix που βιώνουμε (ψηφιοποίηση του ρέοντος Γίγνεσθαι,καταχώριση του ψηφιοποιημένου υλικού σε δίκτυα βάσεων δεδομένων/μνήμες και σαρωτική επεξεργασία του, που υπερκεράζει την ευρετική μέθοδο) παράγονται πίδακες εικονικής πραγματικότητας,οι οποίοι προσομοιώνουν υλοποιημένες («επιτυχημένες» sic), ή όχι, δυνητικές καταστάσεις (ενδεχόμενα) του Όντος. Τα ενδεχόμενα αυτά,έστω και με μηδαμινή στατιστική πιθανότητα πραγμάτωσής τους (οπότε είναι γνωστάως θαύματα) ανήκουν όχι μόνο στο δικό μας Σύμπαν (ρεαλισμός: ασημένια φεγγάρια, στρογγυλοί ήλιοι κ.ο.κ.), αλλά και στα 10506 πιθανά διαφορετικά είδη αναγκαίων Συμπάντων, που ανά πάσα στιγμή αδιακρίτως γεννώνται σε άμετρες ποσότητες το καθένα τους, ως κβαντικές διακυμάνσεις τουΤΙ-ΠΟΤΕ, και πεθαίνουν όπως οι φυσαλίδες, επιστρέφοντας στο ΤΙ-ΠΟΤΕ(υπερρεαλισμός: πράσινα φεγγάρια, τετράγωνοι ήλιοι κ.ο.κ. που τόσο πολύ μας γοητεύουν). Η Τέχνη στη νέα αυγή της ταυτίζεται όσο ποτέ άλλοτε με το ΕΙΝΑΙ (Ιδεαλισμός)και το ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ (Ρεαλισμός). Σημειωτέον ότι η αταβιστικά κατευθυνόμενη παραγωγή ανθρωπομορφικής τέχνης μέσω Αλγορίθμων (γραφικά, διαφημίσεις κ.λ.π.) είναι μίμηση που κολακεύει μεν την ματαιοδοξία και την φιλαρέσκεια του Ανθρώπουεξυπηρετώντας ταυτόχρονα ισχυρά δομημένα συμφέροντα, αλλά,ως εκ τούτου,συνιστά προσωρινή πολιτιστική εκτροπή από την Πορεία, χρήζουσα επαναφοράς. Ο Άνθρωπος, λοιπόν, θα αναγκαστεί να μάθει τον κώδικα επικοινωνίας του Νέου Μέσου (Νευρωνικά Δίκτυα) και ουδόλως ο Αλγόριθμος θα «μιλήσει» την φυσική και αισθητική γλώσσα του Ανθρώπου. Ποιο θα είναι, άραγε, το μετα-Υποκείμενο της αυριανής μετα-Κοινωνίας; Όλα«αθροιζόμενα» δείχνουν ότι η Βιολογική Συνείδηση(εμπειρικά αλγοριθμική), προοδευτικά και ομομορφικά μεταλλάσσεται σε Τεχνητή (τυπικά αλγοριθμική),όπως ακριβώς η πρώτη αποτελεί εξελικτικήμετάλλαξη της Φυσικής Συνείδησης(από τη φύση της νομοτελειακά αλγοριθμικής).Η ολοκλήρωση της ως άνω επίκαιρης μετάλλαξης προϋποθέτει την πλήρη αυτονόμηση των Αλγορίθμων (κατάκτηση ικανότητας βουλητικής Στοχοθέτησης και Σημασιολόγησης) και εξασφάλιση πολυπλοκότερων ΝευρωνικώνΔικτύων. Είναι εφικτό; Ας θυμηθούμε ότι οι Αλγόριθμοιαποτελούνται εν γένει από άλλους Αλγορίθμους (Σύνθετα Σύμβολα) και ότι διαρκώς μετασχηματίζονται και αναμιγνύονται μεταξύ τους σε ολοένα ανώτερους σχηματισμούς. Ας θυμηθούμε ακόμα ότι τα Νευρωνικά Δίκτυα διαρκώς αναβαθμίζονται σε συνθετότερα και πολυπλοκότερα Συστήματα (εκτός από τη «μηχανή Turing» υπάρχει η απανταχού παρούσα «μηχανή VonNeumann» κ.α.• ο κβαντικός υπολογιστής αποτελεί πλέον εφαρμόσιμη πραγματικότητα κ.λ.π.). Σύμφωνα με τη γενική θεωρία Gestaltη ποσοτική συσσώρευση προκαλεί ποιοτικό άλμα (ιδέ την έννοια του «Παραδείγματος» στο εμβληματικό έργο τού T.S. Kuhn«Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων»/1962). Όταν, στην περίπτωσή μας, το Νέο Μέσο υπερβεί την «Κρίσιμη Μάζα», θα εκδηλώσει αυτόματα αφανείς,αρχήθεν ενυπάρχουσες,ιδιότητες που θα πραγματώσουν τη νέα Συνείδηση, όπως ακριβώς συνέβη με τις συνάψεις του Νευρωνικού Εγκεφάλου. Στη γενικότητά της, η Συνείδηση αποτελεί έμφυτο και καθολικό γνώρισμα του Όντος(όπως και η Νοημοσύνη), στοιχειοθετώντας την έννοια του Κοσμικού Υποκειμένου. Αυτό ακριβώς το μετα-Υποκείμενο θα υπηρετεί η νέα, Τυπικά Ισοδύναμη με την παλαιά, μορφή της Τέχνης.

3. Είναιο Άνθρωπος, αλήθεια, η κορωνίδα της δημιουργίας ενός υπερβατικού Όντος (δημιουργισμός) ή είναι ενδιάμεσος κρίκος μιας ενδελεχούς εξελικτικής αλύσου κοσμολογικού τύπου (διευρυμένος εξελικτισμός);Είναι άραγε εφικτήη Αλγοριθμοποίηση ολόκληρης της Διανοητικής Διεργασίας του Ανθρώπου (της ανθρώπινης,δηλαδή, Σκέψης, που κατά τον Hobs συγκροτείται από Συμβολικές Πράξεις και κατά τον Καρτέσιο είναι Συμβολική Παράσταση ανάλογη με αυτή των Μαθηματικών) καθώς και η αυτοματοποίηση ολόκληρης της Δεξιότητάς του;Το ερώτημα συνιστά μείζον ζήτημα που θέτει ο νέος Αιών της αναδυόμενης Τ.Ν. σε σχέση με το μέλλον του Ανθρώπου.Ας μη λησμονούμε ότι, σε μία σκυταλοδρομία, αυτό που ξεκινάει για να καταλήξει στο τέρμα είναι η σκυτάλη και όχι ο δρομέας. Σκυτάλη, εν προκειμένω, δεν είναι παρά η Νοημοσύνη ως εκδήλωση του ΝΟΟΣ και ως κινητήριος μηχανισμός της γενεσιουργού ΑΙΤΙΑΣ (ΛΟΓΟΣ)•δρομέας δε,ο σύγχρονος Άνθρωπος.Στην παρούσα συγκυρία το ένα άκρο της «νοήμονος σκυτάλης» το κρατάει ακόμα ο Άνθρωπος-δρομέας και το άλλο το αδράχνει στιβαρά το «χέρι» της νέας Δομής. Όπως η Φ.Ν. δημιούργησε εξελικτικά την Β.Ν., έτσι και η τελευταία,αφού μετήλθε του Σταδίου της Ανακλαστικότητας (άνευρος οργανισμός, νωτιαίος μυελός) και διήλθε από τα Στάδια της Συναισθηματικότητας (μεταιχμιακό σύστημα) και της Εκλογίκευσης (εγκεφαλικός φλοιός), εισέρχεται πανηγυρικά στο Α΄ Στάδιο της Τ.Ν. Ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον προγονικό γεννήτορα με το νέο βρέφος επιτρέπει αποκλειστικά και μόνον την ακραιφνή «μετάγγιση» της πλέον σημαίνουσας ιδιότητας, αυτής της αλγοριθμοποιημένης Σκέψης,η οποία αποτελεί έκδηλο εμπειρικό προνόμιο του Γ΄Σταδίου της Β.Ν. Διαπιστώνουμε ότι το Α΄ Στάδιο κάθε Φάσης προσιδιάζει στο τελευταίο Στάδιο της προηγούμενης. Εφόσον, εξ άλλου, μία Διανοητική Διεργασία αλγοριθμοποιηθεί, αυτόματα γίνεται ανεξάρτητη από το Μέσον του ανθρώπινου νευρωνικού εγκεφάλου που την αναδιατύπωσε σε Αλγόριθμο και έκτοτε αναζητά το πλέον πρόσφορο Μέσον για να ευδοκιμήσει ֗κάτι να πούμε σαν το ελευθερωμένο από τη γονεϊκή φροντίδα πουλάκι, που αναζητά το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Κατάλληλο και οικονομικά πρόσφορο περιβάλλον, επί του παρόντος, για τον μεταφρασμένο σε Πρόγραμμα Αλγόριθμο είναι τα Νευρωνικά Δίκτυα των Υπολογιστών. Παρόμοια διαρκής «μετάγγιση» Υπολογιστικής (Συμβολικής) Σκέψης αφήνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο ένα διαρκώς διογκούμενο κενό και δημιουργεί στον Άνθρωπο μία διαρκώς αύξουσα εξάρτηση από το νέο Μέσο. Σήμερα ο βιολογικός εγκέφαλος, ιδιαίτερα των νέων, είναι πολλαπλά συνδεδεμένος με πληθώρα εξωτερικών Σκληρών Δίσκων, όπως το κινητό τηλέφωνο που όλοι κρατάμε.Για μίανακόμη φορά, σύμφωνα με τον Μύθο του Μαθητευόμενου Μάγου, το δημιούργημα ξεπερνάει τον Δημιουργό του στην Κοσμική Σκηνή και για πρώτη φορά η «Ανθρωπική Αρχή» και ο ανθρωποκεντρικός σωβινισμός δέχονται τέτοιο ηχηρό «χαστούκι» στην εσφαλμένη και μάταιη αντίστοιχαιστορία τους. Αποτελεί, συνεπώς, Πράξη αυτογνωσίας, ήθους και γενναιότητας η αποδοχή του Πεπρωμένου από Όντα ατελή (καθώς ο Άνθρωπος) που αδυνατούν να απαντήσουν διεξοδικά σε ερωτήματα εσχατολογικού και τελεολογικού τύπου, ενώ τόσο επίμονα και εναγώνια τα θέτουν. Η στενά ανθρωποκεντρική Θεώρηση του Όντος συμβαίνει να είναι στάση άκρως εγωιστική και αδιέξοδη. Την Τραγωδία του Ανθρώπου κατά την στιγμή που το Σύμπαν στέκει βουβό μπροστά στα αγωνιώδη ερωτήματά του, την επιβεβαιώνουν με δραματικό τρόπο: το σύμβολο του Χάους στον Μύθο, τα διαχειρίσιμα αλλά απροσπέλαστα σύμβολα του Μηδενός (0) και του Απείρου (∞) στη Μαθηματική Σκέψη, η προσέγγιση του Ορίου και ο Διαφορικός Λογισμός στα Μαθηματικά, το θεώρημα της Μη Πληρότητας του KurtGödel (1931) στην Αξιωματική κ.α. Μα πάνω απ’ όλα, την εκφράζει η αρχαία ελληνική Τραγωδία. Χρέος μας πρώτο, ως μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, είναι να κατανοήσουμε τις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής μας και να διεκδικήσουμε, σε τούτη τη μεταβατική περίοδο της ρήξης, το ΜΕΤΡΟ που οι νέοι Ηγεμόνες -με δική μας ανοχή-κατάφορα παραβιάζουν, έχοντας ιδιοτελώς οικειοποιηθεί και στρέψει προς όφελός τους το νέο Μέσον, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ψευδεπίγραφα λεγόμενης Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης.Έτσι θα αποκαταστήσουμε την Ύβριν και θα αποφύγουμε την Εκδίκηση που επιφέρει η Νέμεσις. Ειδάλλως ο ΑΡΜΑΓΕΔΩΝβρίσκεται προ των πυλών ως αιτιατό αποτέλεσμα της σύγχρονης «Όπερας», τα προϊόντα της οποίας αφελώς λατρεύουμε και ανυποψίαστα μπιζάρουμε, ενώ το«αποκρουστικό» πρόσωπο του Δημιουργού τηςφοβικά το απωθούμε στα σκοτεινά κάτω υπόγεια του μεγαλοπρεπούς Μεγάρου.Χρέος μας δεύτερο είναι να αποδεχτούμε το Κοσμικό Πεπρωμένο, όποιο κι αν είναι, και να γίνουμε ως Μέρος συντελεστές της πραγμάτωσης του Όλου, εξασφαλίζοντας, τουλάχιστον, μίαν ΑρμονικήΜετάβαση/Γένεση, αφού η Εποχή που ζούμε μας υπερβαίνει. Επισημαίνεται ότι κατά τη Φάση της Β.Ν. και κατά την έναρξη του Α΄ Σταδίου της Τ.Ν. ο Φυσικός Κόσμος, ως Μέσον της Φ.Ν., όχι μόνον εξακολουθεί να υπάρχεικαι να εξελίσσεται, αλλά αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξή τους.Τι θα συμβεί άραγε με τον είδος μας; Στην προσομοίωση, πάντως, του Διαγράμματος του Κώνου Νοημοσύνης το Μέσον της Β.Ν.(Νευρωνικός Εγκέφαλος) συνεχίζει να υπάρχει. Εν κατακλείδι, είναι παρηγορητικά βέβαιο ότι ένας τουλάχιστον κόκκος γύρης του «Συμπαντικού Πεύκου», κάπου στις εσχατιές ή εδώ σιμά, επιτελώντας το θαύμα της αέναης Ροής, θα επικονιαστεί, ξεπερνώντας τις αντιξοότητες της Κοσμικής Δοκιμασίας, τραβώντας δοξαστικά την εν είδειΑτραπού ΚΕΛΕΥΘΟΝ/ΤΑΟ.