Η Ασπασία Γιαννέτα γεννήθηκε το 1972 στα Ιωάννινα με καταγωγή από το Μ. Γαρδίκι δήμου Ζίτσας και από το Ελληνικό δήμου Βορείων Τζουμέρκων. Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ Αθήνας με καθηγητή τον Θόδωρο Παπαγιάννη. Συνέχισε τις σπουδές της στην HDK Βerlin στο εργαστήριο του Κ.Η. Biederbick, με υποτροφία του DAAD. Από το 2005 έως το 2007 ήταν υπότροφος εσωτερικού του ΙΚΥ.
Ατομικές εκθέσεις:
2007 Γκαλερί Αμυμώνη, Ιωάννινα
2006 Γκαλερί, Το μήλο
2002 Γκαλερί, 7
Σημαντικότερες ομαδικές:
2018 Déjà vu, Booze
2017 All Time Sculpture Heroes, Γλυπτοθήκη Γρηγοριάδη
2008 Ten years after friends, Κυλινδρόμυλοι Σαραντόπουλου
2006 Γλυπτική Γλυπτική,workshop, Κυλινδρόμυλοι Σαραντόπουλου
2003 Ζωσιμάδων Δράσεις, Ιτς Καλέ, Ιωάννινα
2001 Windows of the world, Τεχνόπολις Γκάζι
1998 Ανεπίσημη Γλώσσα, Κτίριο Καλλιτεχνών
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την κεραμική με έδρα την Ερεσό Λέσβου.
Η πολυσημία της πολυχρωμίας είναι μια πολυπλοκότητα χωρίς αντιφάσεις αλλά μόνο αντιθέσεις ή αρμονίες χωρικές. Η ποσότητα του χρώματος, είναι ποσότητα πίστης ή απιστίας, στο ταλέντο μας. Γι' αυτό ο Πετζίκης βρίσκει φλύαρο, κοσμικό και ξένο σώμα φιλοσοφικά στη βυζαντινή τέχνη το λάδι.
Η υπέρχρηση υλικού από τον καλλιτέχνη, όπως είχα γράψει στο παλιότερο κείμενό μου τοξικομάνια, είναι δείγμα γραφής του καιρού μας, του ασθενούς ως προς την ύλη, τη δική μας ή της φύσης. Η αθεΐα είναι η κατάσταση της ύλης που δεν πιστεύει στις ιδιότητές της.
Τα έργα της Ασπασίας Γιαννέτα μπορεί να έχουν ομοιότητες με τα Φαγιούμ αλλά δεν θα τα δέχονταν στον άλλο κόσμο σαν διαβατήρια για την άλλη ζωή γιατί είναι τόσο ανθηρά τα χρώματά τους που θα διαβάζονταν ότι αυτά τα πρόσωπα έχουν αποφασίσει να ροκάρουν και να ζήσουν κομψά και ευτυχή αυτή τη ζωή, σνομπάροντας άλλους παραδείσους, ίσως έχουν και από τον (παράδεισο τώρα) του living theater.
Αναζωογονώντας την παράδοση του πορτρέτου ίσως τιμούμε λίγο παραπάνω το σήμερα του συνανθρώπου μας, η ελαχιστότητα των υλικών που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης είναι ένα δείγμα ταλέντου, ήθους δουλειάς και αυτοπεποίθησης δεν είναι εύκολο μείγμα αυτό σε μια εποχή βιασύνης και βιασμού της ύλης, αν ήταν ξαπλωτά θα μοιάζανε με οάσεις ή νησιά, στην οπτική μόλυνση της εποχής μας
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
