Είναι γνωστό πόσο σήμερα τα όρια ανάμεσα στις εικαστικές τέχνες έχουν αλλάξει αφού καμία περιοχή δεν περιχαρακώνεται μένοντας αποκλειστικά στον γνωστό ζωτικό της χώρο. Έτσι η ζωή ενσωματώνει αστικές αξίες ή η γλυπτική χρησιμοποιεί το χρώμα ή την χάραξη πέρα από τα γνωστά μαλακά ή σκληρά υλικά για να ολοκληρώσει τις προθέσεις της. Το υλικό ανακαταξιώνεται, κοινά αντικείμενα της καθημερινής ζωής αποκτούν αισθητικές αξίες, το έργο δεν επιδιώκει να μιλήσει μόνο με την εξωτερική του έκφραση, αλλά κυρίως να υποβάλλει νοήματα και συμβολισμούς. Παρατηρείται έτσι μία στενότερη σχέση της ζωής με την τέχνη που υποχρεώνει σε διαφορετικές εικαστικές προσεγγίσεις από αυτές του παρελθόντος και παράλληλα επιχειρεί να κάνει τον θεατή ενεργό συμμέτοχο και συνομιλητή.

Σε αυτήν την ατομική έκθεση της Αγγελικής Δερέκα, ο θεατής μπορεί να διαπιστώσει με άμεσο τρόπο ότι παρουσιάζονται έργα και προσπάθειες που επιχειρούν να ανιχνεύσουν και να αποκρυπτογραφήσουν έννοιες όπως ο χρόνος, η μνήμη, ο χώρος. Δίνοντας τέσσερις εγκαταστάσεις και μία σειρά σχεδίων μας αποκαλύπτονται οι πολύ ενδιαφέρουσες προεκτάσεις αυτών των εννοιών και αναδεικνύεται η δύναμή τους με την μεταγραφή τους σε εικαστικές αξίες.

Στην εργασία της Αγγελικής Δερέκα είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι τα υλικά της χρησιμοποιούνται όχι απλά για να καταγράψουν, αλλά για να υπαγορεύσουν καταστάσεις και νοήματα, προβάλλοντας συμβολισμούς και αποκαλύπτοντας έναν άλλο κόσμο. Ο συνδυασμός των υλικών αυτών της επιτρέπει να ολοκληρώσει αυτά τα νοήματα, να υποβάλλει το περιεχόμενό τους, ενώ συχνά η παρουσία ή η απουσία χρώματος χρησιμοποιείται για να τονίσει το εκφραστικό αποτέλεσμα. Η καλλιτέχνης ενδιαφέρεται πρωτίστως για το ουσιαστικό και όχι για το ανεκδοτολογικό. Είτε χρησιμοποιεί έτοιμα υλικά στα οποία επεμβαίνει είτε δημιουργεί δικά της προπλάσματα ή μορφές είτε δουλεύει με έναν συνδυασμό των δύο ο στόχος είναι ένας: να συλλάβει και να αποτυπώσει έναν καινούργιο συσχετισμό που θα της επιτρέψει να καταθέσει την άποψή της. Δεν είναι γλύπτρια με την παραδοσιακή έννοια αλλά χρησιμοποιεί το χώρο και μορφοποιεί τις ιδέες της, συχνά αναδημιουργεί μία νέα πραγματικότητα από την υπάρχουσα, με την ιδιαίτερη και αποκαλυπτική χρήση των υλικών της.

Ανάμεσα στα τέσσερα έργα της οι δύο πόρτες, δηλαδή τα περάσματα, προσπαθούν να μορφοποιήσουν τον χρόνο, να συνδέσουν παρελθόν, παρόν και μέλλον να ερμηνεύσουν την σχέση τους με την μνήμη, γιατί χρόνος και μνήμη συνυπάρχουν, είναι στενά δεμένα μεταξύ τους, το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου. Με αυτές τις πόρτες, τη μία με τις ζωγραφικές παρεμβάσεις και την ενσωμάτωση του video την άλλη με τις χαράξεις, αναφέρεται στην διαδικασία παραγωγής και καθορισμού του χρόνου με καθαρά συμβολικές προεκτάσεις.

Στην επιλογή της μνήμης κατορθώνει να μορφοποιήσει μέσα από τη συνύπαρξη ενός αναπηρικού αμαξιδίου και των κέρινων ποδιών την επιλεκτικότητα στην καταγραφή και στην αποτύπωση εικόνων ή εντυπώσεων.

Με καθαρά αφαιρετικό σχήμα και με τη μεταφορά του κέντρου βάρους στο ουσιαστικό και στην απουσία χρώματος με την κυριαρχία του λευκού, η καλλιτέχνης φθάνει σε ένα σχήμα, το οποίο παρά την υλικότητά του και την ανάπτυξη στον χώρο, ουσιαστικά μιλά με τους προβληματισμούς που θέτει και την κάπως απαισιόδοξη διάθεση. Στον Ασφαλή Χώρο η μορφή περιχαρακώνεται και αποκλείεται από τον περιβάλλον της δημιουργεί έναν χώρο που διακρίνεται για την εσωτερικότητα και την απομόνωση, την ασφάλεια και την πνευματικότητά του. Με τα κρεμασμένα τάματα να αποτυπώνουν έναν σχεδόν ιερό, απαραβίαστο χώρο η σύνθεση διακρίνεται για την ασφάλεια και τους υπαινιγμούς της.

Μία σύντομη αναφορά είναι αναγκαία και για τα σχέδια που παρουσιάζει η Δερέκα γιατί και σε αυτά είναι ευκρινές το πεδίο των πειραματισμών της. Τα περισσότερα σχέδιά της δεν αρκούνται στην αποτύπωση μιας σπουδής ή μιας προκαταρκτικής φάσης ενός έργου, αλλά δρουν ως αυτόνομες μονάδες που μάλιστα προβάλλουν έντονα τη διάθεση για πειραματισμό. Σχέδια στα οποία εντάσσονται και άλλα υλικά, όπως γάζες, και συχνά προστίθενται ακρυλικά χρώματα δίνουν την εντύπωση μίας αυθόρμητης σχεδόν χειρονομιακής γραφής και οδηγούν στην καταγραφή μίας περισσότερο εικαστικής ματιάς πλούσιας σε εκφραστικά αποτελέσματα.

Η καλλιτέχνης δεν αρνείται την πραγματικότητα αλλά τη χρησιμοποιεί μόνο για να προεκτείνει τους προβληματισμούς της. Δεν την ενδιαφέρει απλά ο συνδυασμός πραγματικών αντικειμένων παρά μόνο για να φτάσει σε μία νέα ενότητα που θα διακρίνεται για την κατάθεση της άποψής της. Με αυτόν τον τρόπο ετερόκλητα υλικά και διαφορετικές τεχνικές εξυπηρετούν τον στόχο της: να αναδημιουργήσεις τις εικόνες της στον χώρο με νέους συνδυασμούς που θα προκαλούν συνειρμούς και αναζητήσεις και θα επιβάλλουν στον θεατή τη δική του συμμετοχή και ερμηνεία. Με τον τρόπο αυτό οι συνθέσεις της μοιάζουν να υπηρετούν τη δύναμη μίας γλώσσας που φθάνει με τον συμβολικό χαρακτήρα και το υποβλητικό περιεχόμενό της, να κυριεύσει τον χώρο και να λειτουργήσει με τη δύναμη της αποκάλυψης των νοημάτων της.